|
|
|
|
AUDITION: ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΈΝΩΣΗ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΑΛΛΑΓΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ)4/9/2020
ΟΙ «ΟΡΝΙΘΕΣ» ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ ΜΑΚΡΙΔΗ ΚΑΝΟΥΝ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΨΗΦΙΑΚΟ ΚΑΝΑΛΙ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΩΝΑΣΗ4/9/2020
 του Χρήστου Σούτου Η σημερινή ημερομηνία έχει σημαδευτεί, όπως άλλωστε και κάθε μέρα για να μην κρυβόμαστε, από σημαντικά γεγονότα. Ως τέτοια ορίζονται ιστορικά συμβάντα που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας, μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις που οδήγησαν σε νέα μονοπάτια την ζωή στον πλανήτη, γεννήσεις και απώλειες σπουδαίων προσωπικοτήτων που άφησαν το στίγμα τους στον τομέα με τον οποίο καταπιάστηκαν στην πορεία του βίου τους. Για μια τέτοια απώλεια θα μιλήσουμε σήμερα. Στις 8 Απριλίου του 1973 έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο, πιο κλισέ φράση δεν νομίζω να υφίσταται, ο Πάμπλο Πικάσο, ένας αμετανόητος εραστής της Τέχνης και του ωραίου φύλου. Ζωγράφος, γλύπτης, χαράκτης, σκηνογράφος, ποιητής, δραματουργός, δηλαδή με λίγα λόγια καλλιτέχνης, ο Πικάσο ήταν μια προσωπικότητα bigger than life. Λάτρης του ωραίου στη ζωή και την τέχνη έφυγε την ίδια ημερομηνία που ανακαλύφθηκε, το 1820 αυτή, η Αφροδίτη της Μήλου ένα από τα σπουδαιότερα και ομορφότερα αγάλματα της ιστορίας. Τυχαίο;
Σε όλη του τη ζωή ο Ισπανός καλλιτέχνης ήταν υποστηρικτής του κομμουνισμού, από το 1944 μάλιστα ανήκε στους κόλπους του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος και ως εκ τούτου φανατικός πολέμιος του δικτάτορα Φράνκο. Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος του μίσους που έτρεφε για τον δυνάστη της πατρίδας του και πόσο υπέφερε για την κατάσταση που βίωναν οι ομοεθνείς του, είναι πως το σπουδαιότερο και διασημότερο έργο του, η περίφημη Γκερνίκα που απεικονίζει τον βομβαρδισμό της ομώνυμης ισπανικής πόλης από τους Γερμανούς αποτυπώνοντας με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την απανθρωπιά και την βιαιότητα του πολέμου, κατόπιν δικής του απαίτησης επέστρεψε στην πατρίδα του μετά τον θάνατο του και μόνο όταν αποκαταστάθηκε πλήρως η Δημοκρατία στην Ισπανία. Ο Πικάσο ως τον θάνατο του, ο Φράνκο πέθανε μετά από αυτόν και δεν πρόλαβε να δει ελεύθερη την χώρα του από την δικτατορία, δεν επέτρεπε να εκτεθεί η Γκερνίκα σε ισπανικό μουσείο. Έτσι παρέμεινε στο μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης και μόλις το 1981, οκτώ χρόνια δηλαδή με τον θάνατο του ζωγράφου, έφθασε στην πατρίδα του. Αρχικά στο Πράδο και από την επόμενη χρονιά στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης " Βασίλισσα Σοφία" στην Μαδρίτη όπου και αποτελεί έκτοτε το σπουδαιότερο και διασημότερο έκθεμα του.  της Μαρίας Σούμπερτ Είναι τέσσερις εβδομάδες τώρα που παρατηρώ την κόρη μου κλεισμένη τις περισσότερες ώρες μέσα στο σπίτι, με ελάχιστα διαλείμματα για μια σύντομη βόλτα. Όταν παίζει με τις κούκλες της, η μία κούκλα ανησυχεί μήπως πεθάνει η άλλη από τον «ιό», όπως τον λέει, ενώ καμιά φορά το βράδυ ξεχνιέται και μου ζητάει να της ετοιμάσω κάτι για το πρωινό στο σχολείο. Και ξέρω πως της λείπουν οι φίλες της, οι γιαγιάδες της και η ξαδέρφη της.
Αυτό που δεν ξέρω όμως, και πολύ το σκέφτομαι τις τελευταίες εβδομάδες είναι πως αυτή η γενιά, η γενιά της Ειρήνης και της Άσπας, των παιδιών που είναι αρκετά μεγάλα για να καταλαβαίνουν ότι κάτι έχει αλλάξει, αλλά όχι και τόσο μεγάλα που να μπορούν να εκλογικεύσουν την καθημερινότητα, είναι αυτά τα οποία μεγαλώνουν με την ενοχή της «απειλής». Το πρώτο μέτρο που πάρθηκε ήταν να κλείσουν τα σχολεία. Οι ειδήσεις γέμισαν από πληροφορίες πως τα παιδιά κάτω των δώδεκα χρόνων είναι φορείς υψηλού ιϊκού φορτίου και ως εκ τούτου είναι επικίνδυνα για τους ηλικιωμένους και τις ευπαθείς ομάδες. Και παρ’ ότι προσπαθούμε όλοι να προστατεύσουμε όχι μόνο τους μεγάλους, αλλά και τα ίδια τα παιδιά από τις επιπτώσεις της πανδημίας, δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου πως αυτά θα μεγαλώσουν κουβαλώντας την ενοχή –κυρίως αν κάποιος στο κοντινό τους περιβάλλον αρρωστήσει. Επειδή όμως αυτά τα πράγματα είναι καλύτερα να τα συζητάμε με ανθρώπους εξειδικευμένους, έθεσα τον προβληματισμό μου στον παιδοψυχολόγο Τριαντάφυλλο Τριανταφυλλάκο. Και αυτός μου απάντησε. #SNFCC @ HOME ΤΖΑΖ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΑΝΑΛΟΓΙΟ & ΜΙΑ ΔΙΑΛΕΞΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΙΚΑΣΟ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΥΘΟ4/8/2020
 του Χρήστου Σούτου Η 7η μέρα του Απρίλη έχει πολλά για να ασχοληθεί κανείς μαζί της. Είναι πρώτα απ' όλα η Παγκόσμια Ημέρα Υγείας, βοήθεια μας με όλα αυτά που βιώνει η ανθρωπότητα τους τελευταίους μήνες, είναι η μέρα που ιδρύθηκε ο Π.Ο.Υ,, είναι και η μέρα που είδε το πρώτο φως ο τεράστιος Φράνσις Φόρντ Κόπολα, Είναι όμως και μια σημαδιακή μέρα για την ελληνική μουσική. Είναι η ημερομηνία στην οποία "αναχώρησαν" με διαφορά πέντε ετών ο ένας από τον άλλον, δύο από τις σημαντικότερες μορφές του πενταγράμμου. Το 2000 έφυγε πρώτος ο Άκης Πάνου ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες στιχουργούς και τραγουδοποιούς και μετά από πέντε χρόνια, το 2005, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, για πολλούς ο κορυφαίος Έλληνας τραγουδιστής όλων των εποχών. Ας τους δούμε ξεχωριστά, εστιάζοντας όμως και στην μεταξύ τους συνεργασία που μας άφησε κληρονομιά μερικά από τα σπουδαιότερα διαμάντια της δισκογραφίας.
Ξεκινάμε από τον Άκη Πάνου. Ο Έλληνας συνθέτης γεννήθηκε το 1933 στην Καλλιθέα. Μεγαλώνοντας σε μια προσφυγική περιοχή ήταν φυσικό τα πρώτα του μουσικά ακούσματα να προέρχονται από τις πατρίδες των προσφύγων και κυρίως από τον Πόντο. Σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της μουσικής του κουλτούρας έπαιξαν και τα ρεμπέτικα. Η Καλλιθέα ήταν μια περιοχή με πολλούς ρεμπέτες και όπως ήταν φυσικό ο μικρός Άκης απέκτησε αρκετά ακούσματα από τον χώρο αυτό. Τα μαύρα χρόνια της Κατοχής διαδέχθηκαν τα δύσκολα χρόνια της μεταπολεμικής και μετεμφυλιακής Ελλάδας. Ο Άκης Πάνου όλο αυτό τον καιρό έβγαζε τα προς τα ζην παίζοντας σε διάφορα κέντρα της εποχής, αρχικά με τα αδέλφια του και στη συνέχεια δίπλα σε γνωστούς καλλιτέχνες όπως ο Βαγγέλης Νταράλας, η Σεβάς Χανούμ, η Σωτηρία Μπέλλου και ο Μανώλης Αγγελόπουλος. Όλα αυτά μέχρι το 1958 που ο Πάνου μπαίνει στην δισκογραφία.  της Μαρίας Σούμπερτ Η αλήθεια είναι πως το πράγμα έχει φτάσει στο απροχώρητο. Τα ζώα υφίστανται τα πάνδεινα από τους ανθρώπους: γίνονται πειραματόζωα, φυλακίζονται, τα κακομεταχειριζόμαστε, τα στοιβάζουμε το ένα πάνω στο άλλο και τα μπουκώνουμε με σωλήνες για να παχαίνουν και να τρώμε εμείς όλο και περισσότερο. Αν μάλιστα παρατηρούσαμε την ζωή των ζώων από την δική τους πλευρά, θα λέγαμε πως ζούνε ανάμεσα σε καταστροφικά τέρατα. Παιδιά που χτυπάνε γάτες, ιδιοκτήτες που δένουν στον ήλιο τα άλογά τους και τα γαϊδούρια τους, που κλειδώνουν καλοκαιριάτικα στο αυτοκίνητο τα σκυλιά τους, που τα παρατάνε κλειδωμένα σε ένα μπαλκόνι, άνθρωποι που τα κλείνουν σε κλουβιά και τα αφήνουν παρατημένα να περάσουν τις ημέρες τους.
Στην άποψη αυτή φαίνεται να αντιτίθεται η πεποίθηση άλλης μερίδας ανθρώπων που υποστηρίζουν πως τα ζώα δεν βιώνουν τα συναισθήματα με τον ίδιο τρόπο με εμάς: τα δελφίνια δεν καταπιέζονται στα καθημερινά σόου που κάνουν, αντίθετα είναι χαρούμενα γιατί τρώνε ψάρια. Και παρ’ ότι ούτε αυτή η άποψη μπορεί να γίνει αποδεκτή –από τη στιγμή που δεν ζούμε την δική τους ζωή και δεν μπορούμε να σκεφτούμε όπως εκείνα παρά μόνο να τα παρατηρήσουμε ως άνθρωποι και να καταγράψουμε τη συμπεριφορά τους- το γεγονός είναι ένα: δεν σεβόμαστε τα ζώα. Μπορεί να τα φοβόμαστε, να τα θέλουμε για συντροφιά μας, για προστασία, αλλά δεν μπορούμε να τα καταλάβουμε.  της Μαρίας Σούμπερτ Από τις εκδόσεις Διάπλαση κυκλοφόρησε στα ελληνικά το δεύτερο βιβλίο του Κανισάλες, του Λατινοαμερικάνου συγγραφέα και εικονογράφου που γνωρίσαμε με την «Μεγάλη» στο τελευταίο τετράμηνο του 2019. Και αν η Πέτρα, η ηρωίδα της «Μεγάλης» ήταν εκείνο το μικρό πλασματάκι που κανείς δεν πίστεψε πως θα μπορέσει ποτέ να γίνει μεγάλη, ο «Παράξενος» είναι αυτός που θα κάνει τα πάντα για να φαίνεται «κανονικός» και «φυσιολογικός» -αν και αυτό φαίνεται πως δεν θα τον βοηθήσει ούτε να βρει δουλειά, ούτε να γίνει ευτυχισμένος. Γιατί κατά πώς φαίνεται, κάτω από το καπέλο του ο «Παράξενος» κρύβει ένα μυστικό. Ένα μυστικό που μόλις το αποκαλύψει, θα απελευθερωθεί και θα ανακαλύψει την ευτυχία.
Ο Χάρολντ Χιμένες Κανισάλες γεννήθηκε και σπούδασε στην Κολομβία και το 1999 πήρε υποτροφία από την Ισπανική Εταιρεία Ιβηροαμερικανικής Συνεργασίας για να σπουδάσει animation στο Πανεπιστήμιο Βαλεαρίδων Νήσων. Από τότε ζει στη Μαγιόρκα, όπου γράφει και εικονογραφεί παιδικά βιβλία. Με αφορμή τον «Παράξενο», αλλά και με αγάπη για την «Μεγάλη», θελήσαμε να τον γνωρίσουμε και να του κάνουμε κάποιες ερωτήσεις.  της Μαρίας Σούμπερτ Ο βασιλιάς Κοντοπίθαρος έχοντας πλέον παντρευτεί την αγαπημένη του Ροζούλα έχει γίνει πατέρας δύο υπέροχων, γλυκύτατων διδύμων. Της Αφράτης και του Γοδεφρίδου. Επίσης παράλληλα με την πατρότητα, διοικεί το βασίλειό του με σύνεση, ακούγοντας τις παραινέσεις της Ροδούλας και λειτουργώντας το Θαρρέτειον, το πρώτο Πανεπιστήμιο της χώρας, στο οποίο μπορούσαν να σπουδάσουν όλοι και το οποίο λειτούργησε με βάση το όραμα του πατέρα του, βασιλιά Θαρρετού, για την δημόσια βιβλιοθήκη.
Όλα λοιπόν όμορφα και υπέροχα. Γιατί ήδη από το πρώτο βιβλίο της σειράς, ο βασιλιάς Κοντοπίθαρος έχει εξορίσει τον Παραδόπιστο και την κόρη του Ψηλομύτα στο βασίλειο της Τσιγκουνοχώρας. But now that’s all history, που λένε και στην Πλατανοχώρα, γιατί το θέμα αυτού του βιβλίου είναι τα γενέθλια των διδύμων. Για τα οποία η νταντά τους, η κυρία Τρανταφυλλένια, θα οργανώσει τα πιο θεσπέσια και συνάμα ατυχή γενέθλια, αφού την ημέρα εκείνη τα δύο παιδιά θα πέσουν θύματα απαγωγής. Του Παραδόπιστου και της Ψηλομύτας, προφανώς. «ΣΑΡΑΚΟΣΤΙΑΝΑ»ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΡΦΥΡΑ4/3/2020
|
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results |
