|
|
|
|
|
|
 της Λίλας Παπαπάσχου «Τα σώματα σαπίζουν, αλλά η στάχτη παραμένει πάντα καθαρή» Το απρόσμενα αισιόδοξο έργο «Τριαντάφυλλο στο Στήθος» του αγαπημένου Τενεσί Ουίλιαμς, επιστρέφει 20 χρόνια μετά το τελευταίο του ανέβασμα στην Ελλάδα και 66 χρόνια μετά από την πρώτη του παρουσίαση από το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, στο Υπόγειο της Πεσματζόγλου, το πρώτο θεατρικό του «σπίτι», σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη και με ένα σύνολο εκλεκτών ηθοποιών.
Η τρυφερή, γλυκόπικρη, κωμωδία του βραβευμένου με Πούλιτζερ αμερικανού συγγραφέα, ζωντανεύει στη σκηνή από τον καταξιωμένο σκηνοθέτη, που μετά το «Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαϊδη, μεταφράζει και σκηνοθετεί το πιο «φωτεινό» έργο, ενός από τους πιο εμμονικά πεσιμιστές της παγκόσμιας δραματουργίας, το οποίο παρουσιάστηκε στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης (κάνοντας πρεμιέρα στις 23 Νοεμβρίου, της προηγούμενης χρονιάς και γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία έως και τις αρχές της φετινής). Στο «Τριαντάφυλλο στο στήθος» είναι πρόδηλο πως αντανακλάται η καλή ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο Τ. Ουίλιαμς όταν το έγραψε (μετά από ένα ταξίδι του στη νότια Ιταλία), αλλά και η έννοια της πίστης (σε όλες τις εκφάνσεις της), που διέπει το σύνολο του έργου του, γι’ αυτό και η συγκεκριμένη φαιδρή και συνάμα τραγική ιστορία, αν και διαθέτει όλες τις σκοτεινές αρετές του συγγραφέα, παραμένει ανάλαφρη και αφηγηματικά δροσερή, ακόμα και στις πιο δραματικές κορυφώσεις της. Εστιάζοντας στους φασαριόζους, αψίκορους και γεμάτους γοητευτικές αντιφάσεις σισιλιάνους (τους Ιταλούς γενικότερα...) μετανάστες της Αμερικής των αρχών του προηγούμενου αιώνα, οι οποίοι αναζητούν με το δικό τους τρόπο το «αμερικάνικο όνειρο» διατηρώντας ατόφιες τις θρησκευτικές και πολιτισμικές παραδόσεις του τόπου τους, ο Τενεσί Ουίλιαμς, μιλάει με χιούμορ, αφοπλιστική ειλικρίνεια και έντονα ρομαντική διάθεση για τα πάθη των απλών, καθημερινών ανθρώπων, που αγαπούν, μισούν, χαίρονται και πενθούν πληθωρικά και απόλυτα.  της Μαρίας Σούμπερτ Ο Ζήνωνας χάνει το κατοικίδιό του, το χρυσόψαρο τον Χιούστον. Δεν τον χάνει φυσικά μέσα στα σκεπάσματα ή πίσω από τα βότσαλα της γυάλας. Τον χάνει πραγματικά. Ο Χιούστον πεθαίνει. Και ο Ζήνωνας πρέπει να βρει τρόπο να διαχειριστεί την απώλεια. Έτσι λοιπόν στήνει μια γιορτή για να τιμήσει τη φιλία τους, θυμάται γιορτές που είχαν περάσει μαζί, τις φορές που το ψάρι του είχε σταθεί για να ξεπεράσει την απώλεια του φίλου του που μετακόμισε μακριά. Στη συνέχεια σκάβει μια τρύπα να τον θάψει –αλλά πρώτα δοκιμάζει να δει αν είναι άνετη- και στο τέλος θυμάται πως έχει ξεχάσει το ραντεβού του με την φίλη του την Κλειώ και φεύγει τρέχοντας.
Τις τελευταίες δεκαετίες απομακρύνουμε τα παιδιά συνεχώς από την απώλεια και τον πόνο, τη θλίψη και τη στεναχώρια. Ψιθυρίζουμε τις απώλειες, δεν τα παίρνουμε μαζί μας στην κηδεία –και δεν έχω καταλάβει τελικά αν το κάνουμε για να μην μας ενοχλούν ή για να μην τα στεναχωρήσουμε. Μεγαλώνουμε λοιπόν παιδιά που αγνοούν τις παραδοσιακές διαδικασίες πένθους, ακόμα και αν δεν πιστεύουν στη θρησκεία, παιδιά που αγνοούν τι θα πει θάνατος και απώλεια, που αγνοούν τα συναισθήματα που αυτά προκαλούν, με αποτέλεσμα όταν ενήλικοι πια έρθουν αντιμέτωπα με αυτά να κινδυνεύουν να καταρρεύσουν.  της Μαρίας Σούμπερτ Το 1893 εκδίδεται για πρώτη φορά το έργο του Έκτορα Μαλό «Με οικογένεια». Στην ιστορία του Μαλό, ένα εντεκάχρονο κορίτσι, η Περίν, χάνει τους γονείς του και ταξιδεύει μόνο μέσα στο δάσος για να φτάσει στο χωριό Μαροκούρ, όπου θέλει να βρει τον παππού της. Το έργο έχει διασκευαστεί για το θέατρο, έχει γίνει παραμύθι και ήδη από το 2005 η Κέλλυ Σταμουλάκη και ο θεατρικός θίασος Αβάντι το υποστηρίζουν και το παρουσιάζουν στο παιδικό κοινό.
Στο παραμύθι που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διάπλαση, η Κέλλυ Σταμουλάκη διασκευάζει το κλασικό λογοτεχνικό έργο του Μαλό και μας γνωρίζει την Πετρίνα, την ώρα που αποχαιρετά την Ρουκερή, την πραματευτού, και τον Αλατόσπυρο, τον μάγειρα, αλλά και τον γαϊδαράκο της τον Παλικαρά. Εκεί θα ξεκινήσει το ταξίδι, όπου η νεαρή ηρωίδα θα αποχαιρετά τους συμβολικούς γονείς –αφού οι δικοί της έχουν πεθάνει- και θα ξεκινήσει το ταξίδι ενηλικίωσής της. Από τα αρχαία χρόνια και τις πρωτόγονες κοινωνίες, οι τελετές ενηλικίωσης των κοριτσιών είχαν πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: την απομόνωση σε ένα σκοτεινό σημείο της καλύβας ή στο δάσος, όπου έπρεπε να περιμένουν τρεις μέρες για να «αποκαθαρθούν» από την πρώτη έμμηνο ρύση και τον συμβολικό θάνατο της παιδικής ηλικίας για να γεννηθεί η έφηβη-νεαρή κοπέλα. Οι τελετές μετάβασης από την παιδική στην ενήλικη ζωή πιο γενικά έχουν επηρεάσει την δομή των κλασικών παραμυθιών, γεννώντας έναν ήρωα που καλείται να φύγει από το σπίτι του και να βάλει κάποιο στόχο, τον δρόμο που θα κάνει και τα εμπόδια που θα συναντήσει, τους βοηθούς που θα τρέξουν δίπλα του και την έκβαση του ταξιδιού.  της Μαρίας Σούμπερτ Οι άνθρωποι που ασχολούμαστε με το παιδικό βιβλίο και το παραμύθι είναι πάντα χρήσιμο να παρακολουθούμε τις επιστημονικές αναφορές σε αυτό. Και όχι για να γίνουμε ειδικοί σε οποιοδήποτε τομέα, αλλά για να έχουμε γνώση και εικόνα του τι σημαίνει το παραμύθι –αν απευθύνεται σε παιδιά, εφήβους ή ενήλικες, αν είναι καταστροφικές οι λαϊκές παραδόσεις με την βιαιότητα που εμπεριέχουν, αν αντέχουν τα παιδιά αυτές τις αφηγήσεις. Και ενώ παρατηρούμε μια –πιθανά από εθνικό αίσθημα ορμώμενη- πλήρη αποδοχή της ελληνικής μυθολογίας με τις σφαγές, τις ανθρωποφαγίες και τις αιμομικτικές σχέσεις-, τείνουμε να αποκλείουμε ως βαθιά ενοχλητικές και επικίνδυνες τις λαϊκές αφηγήσεις όπως για παράδειγμα την Πούλια και τον Αυγερινό, όπου ο πατέρας τρώει το κρέας της μητέρας και αποφασίζει να φάει και τα παιδιά του.
Από τις εκδόσεις Νήσος κυκλοφορεί το βιβλίο «Μύθος και παραμύθι. Από την αφήγηση στον ψυχαναλυτικό λόγο», που αποτελεί επιλογή από τις ανακοινώσεις που παρουσιάστηκαν στο συνέδριο της Ελληνικής Εταιρίας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας Παιδιού και Εφήβου την Άνοιξη του 2018. Στις ανακοινώσεις αυτές θα διαβάσει ο επαγγελματίας ψυχικής υγείας, αλλά και ο εκπαιδευτικός και ο γονιός, για τον τρόπο με τον οποίο εμπλέκεται η αφήγηση και η ανάπτυξη ιστοριών με την προσωπική μας ιστορία, αλλά και πώς «Οι μύθοι δημιουργήθηκαν απέναντι στην ανάγκη της αναζήτησης του ανθρώπου για απαντήσεις σε υπαρξιακά ερωτήματα (ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, γιατί υπάρχουμε), όπως και σε φαινόμενα (φυσικά ή ενδοψυχικά) ακατανόητα, τα οποία ζητούσαν κάποια εξήγηση που θα τους έδινε νόημα. Ο μύθος είναι ένα παιχνίδι φαντασίας σε έναν Ιδεατό κόσμο, πέρα από την καθημερινότητα» (Αναστασόπουλος Δ., Ζαχαριά Α.). Αντίστοιχα τα παραμύθια «διαπραγματεύονται θέματα αναπτυξιακής φάσης σχετικά με ανεκπλήρωτες επιθυμίες, κινητοποιώντας δημιουργική φαντασία, ενώ στις προσπάθειές τους γίνονται εμφανείς η σχάση, ιδέες μεγαλείου, διαστρεβλώσεις της εικόνας σώματος και μαγική σκέψη. Τα αγαπημένα παραμύθια σαν τα επαναλαμβανόμενα όνειρα, αναζητούν λύση σε αναπτυξιακές αγωνίες και αντιφάσεις του ιδεώδους Εγώ και της καθημερινής πραγματικότητας» (Αναστασόπουλος Δ.).  του Παναγιώτη Παπαϊωάννου Στην 7η τέχνη, όταν υπάρχει ξεκάθαρη αντίληψη για τις δυνατότητες του μέσου – της ταινίας – γνώση του θέματος και επάρκεια κεφαλαίων, η σύζευξη δημιουργικών επαγγελματιών φέρνει θαυμαστά αποτελέσματα.
Κι αν αυτό ακούγεται σαν προσπελάσιμη ακαδημαϊκή γενικότητα, εν τούτοις παραμένει ένας κανόνας. Στην εποχή μας, μια εποχή στην οποία στην τέχνη μεγεθύνεται (ή και αποθεώνεται) η εξαίρεση, εξαίρεται ως δικαιωματικός θρίαμβος η αποτύπωση κάθε προσωπικής αφασίας και υποτιμάται – αν δεν χλευάζεται- το να διαθέτει ένα έργο τέχνης ηθικοκοινωνικό εκτόπισμα, ή ο δημιουργός του σαφείς καλλιτεχνικές απαρχές και μήνυμα να υποστηρίξει, η «Ευτυχία» του Άγγελου Φρατζή (βλ. «Ακίνητο Ποτάμι», «Σύμπτωμα», «Μέσα στο Δάσος», «Το Όνειρο του Σκύλου», «Polaroid») αποτελεί μια εμφατική επιβεβαίωση αυτού του κανόνα. Εν προκειμένω, τον σκηνοθέτη Άγγελο Φρατζή πλαισιώνει μια υψηλών προδιαγραφών και βαρέως παλμαρέ ομάδα, που καταφέρνει να συναρμοσθεί δημιουργικά, αποδίδοντας ένα πανάξιο κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Σενάριο Κατερίνας Μπέη βασισμένο στο βιβλίο της Ρέας Μανέλη, εγγονής της στιχουργού. Παραγωγή Διονύσης Σαμιώτης («Πολίτικη Κουζίνα»), Γιώργος Κυριάκος και Κώστας Λαμπρόπουλος («Νύφες», «Το βλέμμα του Οδυσσέα»). Είναι απολαυστικό και συγχρόνως λυτρωτικό να παρακολουθείς μια ελληνική ταινία να πατά τόσο γερά στις κινηματογραφικές αξίες που ισχύουν διεθνώς, μια ταινία με κλάση στη σκηνοθεσία, τους διαλόγους, τη δραματουργική επεξεργασία, τη φωτογραφία, την καλλιτεχνική διεύθυνση και φυσικά στις ερμηνείες. Η «Ευτυχία», μια ματιά στη ζωή της θρυλικής στιχουργού του λαϊκού μας τραγουδιού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου διαθέτει πεντακάθαρη φιλμική ματιά, προσεγμένη στις ρετρό λεπτομέρειες και στοχεύει να σκιαγραφήσει, την πορεία μιας ισχυρής, μονογενούς προσωπικότητας μέσα από τα σκοτεινά, δύστοκα, ανισόρροπα, περιπετειώδη, γενναία και τραγικά μονοπάτια της ιστορίας της χώρας μας, στην καρδιά του 20ου αιώνα. Μιας γυναίκας που έκανε τόσες αδιανόητες για την εποχή της ρήξεις, ακριβώς γιατί εμφορείτο από την ιερή κατάρα να ακολουθήσει τη θεία δύναμη του ταλέντου της.  της Λίλας Παπαπάσχου Στην καρδιά της Αθήνας, την πολυπολιτισμική Κυψέλη και το Red Jasper Cabaret Theatre, είδαμε – μάλλον βιώσαμε - την πρώτη παράσταση της χρονιάς, ένα μαγευτικό, άγριο, αισθησιακό, ποιητικό, ψυχαγωγικό και βαθιά πολιτικό πολυθέαμα, που συνδυάζει το θεατρικό λόγο, το χορό, τη μουσική και το τραγούδι, για να μας αφηγηθεί «τις περιπέτειες μιας νεότητας», που θα μπορούσε να είναι και...η δική μας.
Η παράσταση που παρακολουθήσαμε εγκαινιάζει επί της ουσίας το χώρο του Red Jasper Cabaret Theatre (πρώην Β' σκηνή Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας) και είναι εμπνευσμένη από το έργο «Ο ευλαβικός χορός» το πρώτο μυθιστόρημα του Κλάους Μαν, που κυκλοφόρησε το 1925 και παρουσιάζει την νεολαία του μεσοπολέμου σαν ένα εξπρεσιονιστικό σκίτσο. Αυτό το σκίτσο ο Γιάννης Παναγόπουλος το μετέτρεψε σε ένα (μετά)μοντέρνο, εξπρεσιονιστικό ποίημα, μια ωδή στο πάθος, την ορμή, την αχαλίνωτη σεξουαλικότητα και την ανάγκη των νέων να βρουν τη δική τους ταυτότητα, τη δική τους – αντικομφορμιστική -φωνή, απορρίπτοντας νόρμες και στερεοτυπικές αντιλήψεις και ανακαλύπτοντας έναν δικό τους, πρωτότυπο και ανατρεπτικό τρόπο έκφρασης. Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης παρουσιάζει μία εντυπωσιακή παράσταση που συστήνει στο αθηναϊκό κοινό το καμπαρέ στην πιο σύγχρονη και εκλεπτυσμένη μορφή του, απαλλαγμένο από τα πιο φολκλόρ στοιχεία του, που εδώ δίνουν τη θέση τους σε μία αφαιρετική εξτραβαγκάντζα, προσφέροντάς μας την ευκαιρία να απολαύσουμε μία ολοκληρωμένη σκηνική σύνθεση, επηρεασμένη από την αισθητική των εντυπωσιακών drag shows - εγχώριων και του εξωτερικού - στην πιο φρέσκια και σημερινή εκδοχή τους.  του Μιχάλη Λαγάνη Ορισμένοι άνθρωποι μπορούν να σε «κερδίσουν» με την πρώτη ματιά. Αρκεί, ένα φιλικό κτύπημα στην πλάτη. Ένας από αυτούς είναι η Φωτεινή Βελεσιώτου.
Τη συναντήσαμε εν μέσω πρόβας πριν από μια ακόμα παράσταση στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, όπου εμφανίζεται φέτος το χειμώνα κάθε Παρασκευή. Μιλήσαμε για το πρόγραμμα που παρουσιάζει στο αθηναϊκό κοινό, τους νέους καλλιτέχνες αλλά και παλαιότερους συνεργάτες οι οποίοι βρίσκονται και φέτος στο πλευρό της, καθώς και για το πως είναι στην καθημερινότητα της η Φωτεινή, όταν κατεβαίνει από τη μουσική σκηνή.  της Μαρίας Σούμπερτ Δεν μπορώ να πω πως τα πάω καλά με τις επιστήμες. Τα μαθηματικά ήταν πάντα ένας σκέτος πονοκέφαλος, τις περισσότερες φορές πίστευα πως απλώς θα εκραγεί ο εγκέφαλός μου από την προσπάθεια. Άλλες προσπαθούσα να εφεύρω απλώς τρόπους να φτάσω στο αποτέλεσμα που πίστευα πως θα ήθελε να δει ο καθηγητής. Δεν τα κατάφερα ποτέ, αν και μαζί με την αδερφή μου είχαμε τα πιο ξεκαρδιστικά μαργαριτάρια που συγκέντρωνε μετά από κάθε διαγώνισμα ο καθηγητής των μαθηματικών του Γυμνασίου. Δεν ξέρω τι τον έκανε να διασκεδάζει τόσο, αφού είτε σωστό είτε λάθος, πάλι ακατανόητο ήταν όλο το πρόβλημα. Η άλγεβρα όχι τόσο πολύ όσο η γεωμετρία. Αυτή ήταν ένας σκέτος παραλογισμός. Και θα συνέχιζα τη ζωή μου πιστεύοντας πως είμαι απλώς χαζή, μέχρι που πρόσφατα έμαθα πως υπάρχει η Δυσαριθμησία, μια διαταραχή που επηρεάζει την κατανόηση και εφαρμογή των μαθηματικών και που ευτυχώς δε σχετίζεται με τον δείκτη νοημοσύνης του παιδιού (άρα ούτε και τον δικό μου, ουφ, ευτυχώς!).
Βέβαια, μη νομίζετε, ούτε στη Χημεία τα πήγαινα καλά, κάποια χρονιά τελείωσα με 9 στο τελευταίο τρίμηνο. Και στη Φυσική ήμουν άθλια, ενώ στη Βιολογία ίσως κάτι να κατάφερνα καλύτερο αφού μου τραβούσε και περισσότερο το ενδιαφέρον το ίδιο το αντικείμενο του μαθήματος. Αρκετά όμως με την ντροπιαστική αυτή εξομολόγηση. Είναι γεγονός πως το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα –παρ’ ότι μπορώ να πω τα ίδια και για το γερμανικό πριν από τριάντα χρόνια, αφού πήγα σε γερμανόφωνο σχολείο, άρα όλα τα μαθήματα των φυσικών επιστημών γίνονταν στα Γερμανικά (διπλός παραλογισμός!)- επιβάλει τις φυσικές επιστήμες με τέτοιο τρόπο που από θαύμα μονάχα ένας μαθητής και μια μαθήτρια δεν θα τις σιχαθούν. |
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results |
