|
 της Μαρίας Σούμπερτ Πρώτες εμφανίστηκαν η Μαρί Κιουρί, η Κοκό Σανέλ και η Αγκάθα Κρίστι. Ακολουθούν τρεις ακόμα μεγάλες προσωπικότητες, οι οποίες ξεχώρισαν κάθε μια για το δικό της λόγο. Η Τζειν Γκούντολ χωρίς να έχει πανεπιστημιακή μόρφωση έγινε μια από τις πιο προβεβλημένες προσωπικότητες στον τομέα της παρατήρησης του τρόπου ζωής των ζώων στην άγρια φύση. Η Σιμόν ντε Μποβουάρ συνειδητοποίησε τις διαφορές ανάμεσα στα φύλα, όταν οι γονείς της έχασαν την οικονομική τους επιφάνεια και χρειάστηκε να δουλέψουν για να ζήσουν –άρα η μητέρα της φορτώθηκε και όλες τις δουλειές του σπιτιού.
Η Άννα Φρανκ ξεχώρισε για έναν διαφορετικό λόγο. Όχι για το τι έγινε όταν μεγάλωσε, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν πρόλαβε να μεγαλώσει πολύ. Η Άννα Φρανκ ξεχώρισε γιατί έδωσε όνομα και ταυτότητα στα εκατομμύρια ανθρώπων που δολοφονήθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης –γιατί έδωσε φωνή στα ενάμιση εκατομμύριο παιδιά που έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας της ναζιστικής θηριωδίας. Γιατί κατέγραψε τις σκέψεις της, τους φόβους και της ελπίδες της ζώντας για αρκετά χρόνια κρυμμένη από τους Ναζί μαζί με τους γονείς της.  του Χρήστου Γκόντζου Στο τρίτο μέρος του αφιερώματός μας για το ρεμπέτικο τραγούδι θα μιλήσουμε για μια σειρά από παραμέτρους όσον αφορά το ρεμπέτικο που το καθιστούν μοναδικό φαινόμενο και αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού. Θα μιλήσουμε για την σημασία αυτού του μουσικού ρεύματος τα χρόνια που πρωτοεμφανίστηκε. Την σημασία του στην σημερινή εποχή και κλείνοντας θα αποτιμήσουμε τα χαρακτηριστικά εκείνα που κατά την γνώμη μας το εδραιώνουν ως μήτρα για μετέπειτα μουσικές παραλλαγές και μουσικά ρεύματα του σήμερα και του αύριο.
Το ρεμπέτικο τραγούδι στα πρωταρχικά του στάδια στιχουργικά φαίνεται να αποδίδεται από το γνωστό σε όλους μας δίστιχο. Δύο προτάσεις που αντιστρέφονται στην συνέχεια και τραγουδιούνται ανάποδα δίχως να αλλάζει το περιεχόμενο του νοήματός τους.(" Έπρεπε να 'ρχοσουνα βρε μάγκα στον τεκέ μας,ν'άκουγες τον μπαγλαμά και τις διπλοπενιές μας")("Ν'άκουγες τον μπαγλαμά και τις διπλοπενιές μας, έπρεπε να 'ρχοσουνα βρε μάγκα στον τεκέ μας"). Αυτή η αρχαϊκή, δωρική και γεμάτη αμφισημία απόδοση της σκέψης των στιχουργών του ρεμπέτικου, πρέπει να αναλογιστούμε πόσο κοντά μας φέρνει στην ζωντανή μας παράδοση. Τόσο την αρχαία όσο και την δημοτική. Να συλλογιστούμε πως με μοναδικό τρόπο η παράδοση μας ανανεώνεται και επικαιροποιείται μέσα από τους Βυζαντινούς και ανατολίτικους μουσικούς δρόμους, καθώς και μέσα από τον ελληνικό ρυθμό που διατρέχει όλο το ρεμπέτικο τραγούδι.  του Χρήστου Γκόντζου Βρεθήκαμε για μία ακόμα φορά στα πέτρινα διαζώματα του Ωδείου Ηρώδου Αττικού για να παρακολουθήσουμε την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών να συμπράττει με τον διεθνούς φήμης βιολονίστα Maxim Vengerov υπό την μπαγκέτα και την καθοδήγηση του Στέφανου Τσιαλή, Καλλιτεχνικού διευθυντή της ΚΟΑ. Το βέβαιο είναι, ότι οι μετεωρολογικές εκτιμήσεις δεν βοήθησαν στην δέουσα προσέλευση του κοινού, έτσι ήμασταν αρκετά άνετοι στα καθίσματα μας και απολαύσαμε την συναυλία που ακολούθησε με ησυχία και αδημονία.
 της Μαρίας Σούμπερτ Έχω μια μακρινή ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια –πριν τα έξι σίγουρα- που καθόμαστε με την αδερφή μου στο δωμάτιό μας και παίζουμε κουζίνα. Για φαγητό έχουμε ψιλοκόψει χαρτί και πρέπει να κάνουμε πως το τρώμε. Εγώ το έφαγα κανονικά.
Κάπως έτσι φαίνεται να την έχει πατήσει και ο κύριος Αλεπούδης, όχι όμως επειδή δεν κατάλαβε σωστά τους κανόνες ενός παιχνιδιού, αλλά επειδή έχει συνδυάσει την αισθητική ικανοποίηση με την γευστική ικανοποίηση. Γιατί ο καημένος κύριος Αλεπούδης τα αγαπούσε τα βιβλία. Τα λάτρευε στην κυριολεξία. Πώς λες σε κάτι αγαπημένο «Θα σε φάω!»; Έτσι και ο κύριος Αλεπούδης τα έτρωγε τα βιβλία. Η αγάπη του βέβαια αυτή και η ανάγκη του είναι τόσο μεγάλη που σιγά σιγά πουλάει τα έπιπλά του, θα γίνει παραβατικός τύπος και κλέφτης, θα βρεθεί στη φυλακή, ενώ θα έχει χρειαστεί να φάει και τηλεφωνικούς καταλόγους όσο δεν έβρισκε κάτι άλλο να ικανοποιήσει την πείνα του.  της Μαρίας Σούμπερτ Αν αρχίσω να σας αφηγούμαι τις περιπέτειές μου σχετικά με την ώρα, το χρόνο και τα ρολόγια, θα περάσουν χρόνια… (Χα! Έκανα λογοπαίγνιο!)
Η αλήθεια είναι πως μέχρι πριν από κάποια χρόνια με μπέρδευε το τι ώρα είναι το 17.00 ή το 20.00. Όταν τελείωνε η μπαταρία του ρολογιού μου θεωρούσα πως έχει χαλάσει. Αλλά και ένα κλασικό μου πρόβλημα είναι πως ενώ έχω την καλύτερη πρόθεση ποτέ πια δεν μπορώ να φτάσω κάπου στην ώρα μου - παλιά έφτανα και μισή ώρα νωρίτερα… Η ώρα και ο χρόνος είναι ίσως από τα πιο περίπλοκα θέματα που καλείται να μάθει ένα παιδί. Δεδομένου πως και τα δύο συνδέονται άμεσα με τον αυτοέλεγχο και την οργάνωση του ατόμου, είναι πολύ εύκολο να γίνουν βραχνάς. Η ίδια η μέτρηση του χρόνου άλλωστε μπορεί να βασίζεται σε μαθηματικούς τύπους, στην παρατήρηση του ήλιου και της σελήνης και μπλα μπλα μπλα, αλλά ότι και να μου πεις εσύ, εγώ θα συνεχίσω να θεωρώ πως είναι κάτι που σε κυνηγάει. Το ίδιο παθαίνει και ο ήρωας της Παναγιώτας Στρίκου Τομοπούλου, όταν πια φτάνει σε ηλικία να μάθει την ώρα. Ο παππούς του χαρίζει ένα πολύχρωμο ρολόι για να είναι πολύχρωμες οι ώρες του και η περιπέτεια ξεκινάει. Η πρώτη περίοδος είναι το παιχνίδι. Το παιδί εξερευνάει το νέο αντικείμενο και προσπαθεί να το καταλάβει. Όταν όμως αρχίσει να μαθαίνει την ώρα, όταν μπει στη ζωή του το ξυπνητήρι και η κλεψύδρα για το πλύσιμο των δοντιών, όλη του η καθημερινότητα μοιάζει πια να ορίζεται από τον χρόνο. Και το παιχνίδι γίνεται καταναγκασμός. Η δημιουργικότητα χάνεται, η πραγματική χρήση του ρολογιού ορίζει τη ζωή του παιδιού, μέχρι που εκείνο χαλάει. Και ο μικρός μας ήρωας γίνεται και πάλι παιδί, ανέμελος. Κι αν κρατάω κάτι πιο έντονα από όλη την αφήγηση είναι όλη αυτή η απαραίτητη περιπλάνηση στα άκρα προκειμένου να μαθαίνουμε κάτι. Από την άγνοια και τον πειραματισμό περνάμε στον καταναγκασμό, για να βρούμε στην πορεία την μέση οδό. Μόνο εγώ δεν έχω καταφέρει να βρω την μέση οδό και να φτάνω στα ραντεβού μου ούτε πιο νωρίς, ούτε πιο αργά… Αναρωτώμενη λοιπόν πως το βιώνει η ίδια η συγγραφέας, επικοινωνήσαμε με την Παναγιώτα Στρίκου Τομοπούλου και την ρωτήσαμε για τη δική της σχέση με το χρόνο, αλλά και την γέννηση αυτού του βιβλίου. 50% ΈΚΠΤΩΣΗ ΣΤΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΤΟΥ ΠΩΛΗΤΗΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΙΟΥΛΙΟΥ!7/16/2019
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΜΕ ΕΙΔΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟ «ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ» ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΟΔΟΥ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ7/16/2019
 της Μαρίας Σούμπερτ Έχουμε μπει πια σε μια νέα εποχή. Μια εποχή όπου πολλές πεποιθήσεις και απόψεις ανακεφαλαιώνονται, άλλες αποσύρονται, νέες εισάγονται. Μια εποχή, όπου οι γονείς πλέον αναζητούν την στήριξη και καθοδήγηση των επαγγελματιών ψυχικής υγείας –και όχι μόνο- για να αναθρέψουν τα παιδιά τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Κρατήθηκα την ώρα που έγραφα, γιατί τα δάχτυλά μου πήγαν να πληκτρολογήσουν το «σωστό» τρόπο, αλλά ξέρω πως σωστός τρόπος δεν υπάρχει. Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν σωστές συμβουλές, δεν υπάρχουν συνταγές για την σωστή ανατροφή ενός παιδιού. Φαίνεται όμως πως τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να αναπτύσσεται μια μεγάλη συζήτηση γύρω από την μη τιμωρητική παιδαγωγική, για την σημασία του πρωταρχικού δεσμού στη σχέση του παιδιού με τη μητέρα –ή τον βασικό φροντιστή-, αλλά και τη σημασία της ίδιας της σχέσης πλέον σε βαθμό ποιότητας και όχι ποσότητας. Σύμφωνα με τις θεωρίες αυτές, οι οποίες βασίζονται κατά κύριο λόγο και στις διάφορες έρευνες που αφορούν την ανάπτυξη του βρεφικού και παιδικού εγκεφάλου, το βρέφος δεν είναι πλάσμα χειριστικό από τη γέννησή του. Το κλάμα του δηλώνει μια ανάγκη του και η μη ικανοποίηση αυτής της ανάγκης γεμίζει το βρέφος άγχος και τρόμο. Οι νέες λοιπόν θεωρίες μας προτείνουν να ανταποκρινόμαστε στο κλάμα των παιδιών μας, να ικανοποιούμε τις ανάγκες ενός βρέφους, ώστε αυτό να νιώθει ασφάλεια. Αντίστοιχα, η αντιμετώπιση αυτή του παιδιού –ως ενός μικρού ανθρώπου που έχει ανάγκες που συχνά δεν ξέρει πώς να τις εκφράσει και το ίδιο, εξελίσσονται και όσο εκείνο μεγαλώνει.  της Λίλας Παπαπάσχου Χθες το βράδυ διαβήκαμε την πόρτα του Χώρου Ε της Πειραιώς 260 για να βρεθούμε σε μια από τις ωραιότερες παραστάσεις - μεγαλειώδης μέσα στην απλότητά της! - που είδαμε φέτος στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Ο Μάνος Καρατζογιάννης, ένας από τους πιο ταλαντούχους και πολυπράγμονες δημιουργούς της νέας γενιάς, έσκυψε με πραγματική αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον πάνω από τις Ξένες Πόρτες, το αδημοσίευτο κείμενο που ηχογράφησε και απομαγνητοφώνησε ο μεγάλος μας ποιητής και πεζογράφος, Μάνος Ελευθερίου, πέντε χρόνια πριν από το θάνατό του και το εμπιστεύτηκε στην... – ποιες λέξεις άραγε μπορούν να περιγράψουν αυτό το υποκριτικό φαινόμενο που ακούει στο όνομα Νένα Μεντή; Μέσα από μια μοναδική σύμπραξη χαρισματικών ανθρώπων γεννήθηκε μια παράσταση που επιδρά υπνωτιστικά στο κοινό, προκαλώντας αντιφατικά συναισθήματα, θυμού, αγανάκτησης, αλλά και βαθιάς συμπόνιας για την Βαγγελιώ και κάθε Βαγγελιώ του τότε και...του τώρα.
Η εξαιρετική ηθοποιός μας καθήλωσε από το πρώτο δευτερόλεπτο που εμφανίστηκε στη σκηνή, παρασύροντάς μας μέσα από την καταιγιστική, αφοπλιστικά ανεπιτήδευτη ερμηνεία της, σε ένα επώδυνο, σπαρακτικό, κωμικοτραγικά αστείο οδοιπορικό στη Σύρο, από τις αρχές του 20ου αιώνα κι ύστερα, φωτογραφίζοντας εν αγνοία της όλη τη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας, που έχει μάθει να κρύβει καλά τους σκελετούς που έχει στην ντουλάπα της, προτάσσοντας πάντα την θρησκεία και την παράδοση, ως το απόλυτο και αδιαφιλονίκητο καθαρτήριο κάθε πολιτικής και κοινωνικής παθογένειας . Μέσα από την ευαίσθητη σκηνοθετική ματιά του Μάνου Καρατζογιάννη, που με την δραματουργική συνεργασία του Θανάση Νιάρχου και της Χριστιάνας Μαντζουράνη (στενών συνεργατών του Μάνου Ελευθερίου όσο ήταν εν ζωή) μετέτρεψε τις κατακερματισμένες αφηγήσεις της Ευαγγελίας Διγενή, μετέπειτα Ευαγγελίας Πίσσα, γιαγιάς του προσφάτως εκλιπόντα λογοτέχνη, σε έναν στιβαρό μονόλογο, γεμάτο ζωντάνια και γλαφυρότητα, που φωτογραφίζει με ειλικρίνεια και τόλμη τη ζωή στην ελληνική επαρχία, βάζοντας στο επίκεντρο τη γυναίκα , όχι μόνο ως φύλο, αλλά ως διαχρονικό σύμβολο καρτερικότητας, εσωτερικής δύναμης και αυτοθυσίας. Η Βαγγελιώ δεν υπήρξε ποτέ παιδί. Ο δρόμος προς την ενηλικίωση ήταν στρωμένος με τα αγκάθια από τα ροδοπέταλα.. Ένας δρόμος μακρύς και δύσβατος γεμάτος δράκους, μάγισσες και βατράχους που κανένα φιλί δεν θα μπορούσε να μετατρέψει σε πρίγκιπες. Πρώτος πυρήνας βίας και κακομεταχείρισης η ίδια η οικογένειά της. Στη συνέχεια η κοινωνία σε όλες της τις εκφάνσεις. Σύζυγος, μάνα και ζωντοχήρα πριν καν απογαλακτιστεί. Ο έρωτας, το φλερτ, η ανεμελιά της παιδικής ηλικίας έννοιες άγνωστες, μακρινές Δουλειά, ξύλο, δουλειά, γάμος, ξύλο, δουλειά και...φτώχεια...απέραντη φτώχεια. ΟΙ EX-ORDINARY «ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ» ΤΟΥ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ Φ.Ε.Α. ΕΛΕΝΗ ΝΙΚΟΛΕΤΤΟΥ7/14/2019
 του Χρήστου Σούτου Το Θεαθήναι βρέθηκε στο Κλειστό Σχολικό Γυμναστήριο Νέας Φιλαδέλφειας, που αποτελεί την έδρα του Συλλόγου και έριξε κλεφτές ματιές σε ένα camp διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Η Πρόεδρος της Φ.Ε.Α. για δεύτερη συνεχή χρονιά συνεργάστηκε με τον παλαίμαχο άσο και νυν προπονητή Ακαδημιών, Νίκο Οικονόμου, με σκοπό τα παιδιά του Συλλόγου και όχι μόνο να μάθουν τα βασικά του αθλήματος με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, συνδυάζοντας την άθληση με την ψυχαγωγία.
Σημαντική η συνεισφορά του γνωστού ηθοποιού και άριστου γνώστη πολεμικών τεχνών, Νίκο Ιωαννίδη, ο οποίος με την πρωτοποριακή μέθοδο εκγύμνασής του σε κάνει να βλέπεις την «δύσκολη» ώρα της γυμναστικής από διαφορετική οπτική γωνία. |
ΜΑΘΗΜΑΤΑ PERSONAL TRAINING ME THΝ ΦΑΙΔΡΑ ΣΟΥΤΟΥ
Λ. Βουλιαγμένης 538Α Άλιμος
Jimmy Krim
Handmade Wooden Cars Χ Ο Ρ Η Γ Ι Ε Σ Ε Π Ι Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ι Α Σ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results |
