|
|
|
|
|
 της Λίλας Παπαπάσχου -Με δυσκολία αναπνέω. Κάτι με τραβάει προς τα κάτω. Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν (τα τελευταία του λόγια) Τετάρτη βράδυ στο Μεταξουργείο. Ο καιρός βροχερός και δυσοίωνος. Σε ένα κατάμεστο Από Μηχανής Θέατρο, που κόντρα στις καιρικές συνθήκες έσφυζε από ζωή, παρακολουθήσαμε μία εξαιρετική παράσταση, με συγκλονιστικές ερμηνείες, σκηνοθεσία «κέντημα» και μερικούς από τους πιο καλά δομημένους χαρακτήρες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια επί σκηνής.
Ο Γιώργός Παλούμπης μετά τον επιτυχημένο «Εθνικό Ελληνορώσων», επιστρέφει στην Κάτω Σκηνή του Από Μηχανής με τo βραβευμένο θεατρικό έργο «Αξύριστα Πηγούνια», ποντάροντας ξανά σε νεοελληνικό κείμενο και παρουσιάζοντας τον ωμά ποιητικό λόγο του Γιάννη Τσίρου («Άγριος Σπόρος», «Αόρατη ‘Ολγα», «Τα Μάτια Τέσσερα») με ειλικρινή κατανόηση, συμπόνοια και αγάπη προς όλους τους ήρωες του έργου, ακόμη κι αυτούς που ενδεχομένως να μην αξίζουν καν τη συμπάθειά μας. Έχοντας στη διάθεσή του τέσσερις ικανότατους ηθοποιούς που ερμήνευσαν με ανατριχιαστική αμεσότητα τους καλογραμμένους ρόλους τους - ομιλώντες ή μη - ο Γιώργος Παλούμπης κατάφερε να μας εισάγει από το πρώτο λεπτό της παράστασης στο δυστοπικό παρόν μίας "νεκρής πόλης" που συνεχίζει να επιβιώνει μηχανικά, ολισθαίνοντας επικίνδυνα προς μία ολοένα και αυξανόμενη - ατομική και συλλογική - μοναξιά. Το υπέροχο, θελκτικό σώμα μίας όμορφης νεαρής γυναίκας λικνίζεται αισθησιακά, υπό τους ήχους ενός τραγουδιού που οι στίχοι του λένε πολλά περισσότερα από τον ρυθμό του, κάνοντας ξεκάθαρο από την αρχή πως σε αυτήν την παράσταση τίποτα δεν γίνεται ή λέγεται τυχαία. Ο Γιώργος Παλούμπης κλείνει το μάτι στους θεατές, κάνοντάς τους συνένοχους στα μικρά η μεγαλύτερα εγκλήματα, μιας καθόλα τυπικής καθημερινότητας, που συχνά ξεπερνά σε κυνισμό και ωμότητα, ακόμα και την νοσηρή φαντασία. Βία, σεξισμός, ξενοφοβία και τα κόμπλεξ ενός ολόκληρου λαού, που ξεχνά πολύ εύκολα το προσφυγικό και μεταναστευτικό του παρελθόν - και παρόν αν σκεφτεί κανείς πόσοι άνθρωποι, νεότεροι και μεγαλύτεροι, έγιναν οικονομικοί μετανάστες εγκαταλείποντας την Ελλάδα της κρίσης - επιτρέποντας να ακούγονται εν έτη 2019 ρατσιστικές κορόνες, καλυμμένοι πίσω από το κοινωνικό περιτύλιγμα των "νοικοκυραίων".  του Παναγιώτη Παπαϊωάννου ΜΕ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ
«Δυστυχώς Απουσιάζατε», του Κεν Λόουτς Ο γεννημένος το 1936 Άγγλος σκηνοθέτης είναι από τις περιπτώσεις που δεν κάθεται καθόλου καλά απέναντι στο κρατούν σινεματικό σύστημα των επίπεδων υπερηρώων και των ρηχών μπλοκμπάστερ. Και δεν κάθεται, διότι επί περισσότερο από μισόν αιώνα και με 27 ταινίες, με τις δικές του δυνάμεις και υπηρετώντας το σαφές κοινωνικο-πολιτικό στίγμα, έχει επιβιώσει, βραβευθεί και εξακολουθεί να δημιουργεί με κρυστάλλινη ματιά πάνω στα σύγχρονα προβλήματα. Κανείς στην δύσκολη ηλικία του δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί αν έδειχνε εφησυχασμένος στο όποιο δημιουργικό του παρελθόν. Σχεδόν κανείς 83χρονος δεν θα είχε την αντοχή και την καθαρότητα πνεύματος να γυρίζει προσωπικές ταινίες. Πολλώ μάλλον κανείς πολυβραβευμένος 83χρονος. Όμως, για τον Κεν Λόουτς, ο οποίος έχει κερδίσει δύο φορές το Βραβείο Ευρωπαίκού Κινηματογράφου – το ’91 με το «Ριφ – Ραφ» και το ’95 με το «Γη και Ελευθερία» και άλλες δύο τον Χρυσό Φοίνικα, το 2006 για το «Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι» και δέκα χρόνια αεργότερα για το συγκλονιστικό «Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέϊκ» - η φιλμική ματιά στην ωμή πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης και των πολλαπλών αξιακών μεταλλαγών που αυτή έχει επιφέρει, κυρίως στις δυτικές κοινωνίες, δεν είναι «δουλειά», είναι αποστολή εκφραζόμενη με την απλότητα μιας εσώτερης ανάγκης και την μαεστρία μιας βαθιά ανθρωποκεντρικής τέχνης.  του Χρήστου Σούτου Θέατρο Αθήναιον στην γωνία της Πατησίων με την οδό Μάρνης. Το ιστορικό αυτό θέατρο βρίσκεται πλέον σε διαδικασία κατεδάφισης. Οι μπουλντόζες εδώ και λίγο καιρό έχουν πιάσει δουλειά και διαλύουν, ότι έχει απομείνει να θυμίζει το άλλοτε εμβληματικό χώρο πολιτισμού. Στη θέση του θα ανεγερθεί, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ένα πολυόροφο ξενοδοχειακό συγκρότημα δέκα ορόφων, λες και αυτό έλειπε από το πολύπαθο κέντρο της πρωτεύουσας. Το θέμα δεν είναι το πως φθάσαμε σε αυτό το σημείο, αλλά το γιατί.
Η ιστορία των θερινών θεάτρων της Αθήνας είναι μοναδική. Αποτελούσαν για πολλά χρόνια, δεκαετίες θα έλεγα, την βασική πηγή ψυχαγωγίας κατά τους θερινούς μήνες, των κατοίκων της πόλης, των τουριστών, αλλά και των επισκεπτών από την επαρχία, που συχνά πυκνά ανέβαιναν στην πρωτεύουσα για να συνδυάσουν τα ψώνια και τις κοινωνικές επαφές τους, με την θέαση μιας καλής παράστασης. Σε εποχές που οι καλοκαιρινές διακοπές για τους περισσότερους ήταν άπιαστο όνειρο, αλήθεια πόσο μοιάζουν με το σήμερα, που η ατμόσφαιρα της πόλης δεν ήταν τόσο τοξική, εδώ η διαφορά είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, το Αθήναιον και τα υπόλοιπα ανοικτά θέατρα "στολίδια" ζούσαν μεγάλες πιένες. Τα πράγματα άλλαξαν σημαντικά με την πάροδο του χρόνου και έτσι οι καλοκαιρινοί αυτοί χώροι πολιτισμού οδηγήθηκαν στην απόλυτη παρακμή, στην εγκατάλειψη και στο οριστικό κλείσιμο. Η αύξηση της εγκληματικότητας και η διαρκής υποβάθμιση της συγκεκριμένης περιοχής, όπου βρίσκονταν οι πολλές περισσότερες πλέον επιλογές που είχαν οι θεατές για να ψυχαγωγηθούν ή να διασκεδάσουν το καλοκαίρι, αλλά κυρίως η πληθώρα των Φεστιβάλ που διοργανώνονται από Δήμους στα όρια του Λεκανοπεδίου, έφεραν σε δεύτερη μοίρα τα εν λόγω θέατρα. Οι επιχειρηματίες δεν μπορούσαν, λόγω έλλειψης εισιτηρίων, να καλύψουν τα ενοίκια, οι συνθήκες δυσκόλευαν την ασφαλή προέλευση των θεατών, ενώ και τα μεγάλα ονόματα προτιμούσαν τις περιοδείες από την παραμονή στην Αθήνα. Μοιραία η ποιότητα των παραστάσεων έπεφτε διαρκώς και ο μαρασμός ήταν εμφανής τα τελευταία χρόνια λειτουργίας τους. Θέατρα όπως τοΑθήναιον, το Παρκ, το Μετροπόλιταν, το Σμαρούλα, το Μινώα και τόσα άλλα έκλεισαν σιγά σιγά και είτε άλλαξαν χρήση, είτε κατεδαφίστηκαν και στη θέση τους ανεγέρθηκαν τσιμεντένιοι όγκοι, που μείωσαν την ορατότητα μας για τον ουρανό και χαλάσαν περαιτέρω την αισθητική της Αθήνας.  της Γεωργίας Τσούρου Στην ταινία «Μια κάποια εκπαίδευση» (2009) της Lone Scherfig, (βασισμένη στην αληθινή ιστορία της δημοσιογράφου Lynn Barber) η δεκαεξάχρονη πρωταγωνίστρια Τζένυ (την οποία υποδύεται αριστοτεχνικά η Carrey Mulligan), ζητώντας να δικαιολογήσει την επανάστασή της κατά του λαμπρού ακαδημαϊκού μέλλοντος που οικογένεια, καθηγητές και φίλοι θωρούν δεδομένο για εκείνη, ξεσπά προς την διευθύντρια του σχολείου (Έμα Τόμσον) λέγοντας: «Δεν αρκεί πια να μας εκπαιδεύετε, πρέπει να μας εξηγείτε και με ποιο σκοπό το κάνετε.» Η Τζένυ δεν είναι τεμπέλα, ούτε έχει σταματήσει να προσδοκά την αριστεία: είναι μια πανέξυπνη νέα γυναίκα, την δεκαετία του ΄60, η οποία αντιλαμβάνεται ότι ακόμα και αυτό το πτυχίο από την Οξφόρδη που ο πατέρας της θεωρεί δεδομένο ότι θα επιδιώξει, δεν είναι τίποτε άλλο από έναν ίσως πιο κοπιώδη δρόμο προς το γάμο και την μητρότητα. Και μια και η ίδια, στην αρχή της ταινίας, έχει ήδη γνωρίσει και ερωτευτεί σφόδρα τον άντρα με τον οποίο πιστεύει ότι θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής της, βρίσκει (έστω και για λίγο) πολύ πιο βολικό το να μην ταλαιπωρείται με ανώμαλα ρήματα λατινικών, αλλά να τριγυρνά στα πιάνο μπαρ με την παρέα της τα βράδια, πριν κλειστεί δια παντός σπίτι μαζί του.
50 χρόνια μετά, κι ενώ θα πίστευε κανείς ότι αυτά τα θέματα, στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον, θα έπρεπε ήδη να έχουν λυθεί, ένα άλλο κορίτσι, η Tara Westover, γράφει την αυτοβιογραφία της με τίτλο «ΜΟΡΦΩΜΕΝΗ». Σε αντίθεση με την Barber, η Westover, γεννηθείσα το 1986 στα βουνά του Άινταχο, δεν θα πάει ποτέ σχολείο. Γεννημένη, σε άγνωστη ημερομηνία, από Μορμόνους γονείς, οι οποίοι δεν πιστεύουν στα σχολεία, τους γιατρούς ή στο οργανωμένο κράτος και προετοιμάζονται πυρετωδώς για την δική τους εκδοχή της Αποκάλυψης, αποθηκεύοντας καύσιμα και τρόφιμα, η Tara μεγαλώνει στη φύση σε ένα αλλόκοτο γκέτο που συνθέτουν οι πεποιθήσεις των γονιών της, ο φόβος του Θεού, η σκληρή και συχνά επικίνδυνη σωματική εργασία και η πολλαπλή μητρότητα ως το μοναδικό βέβαιο μέλλον. Η Tara δεν ξέρει ούτε αριθμητική, ούτε ιστορία, ούτε γεωγραφία και κανένας δεν την αναγκάζει να ξυπνάει το πρωί για το σχολείο και να κάνει κάθε απόγευμα τις ασκήσεις της για την επόμενη μέρα. Όμως όλα τα παιδιά είναι προγραμματισμένα να επαναστατούν ενάντια σε ό,τι τους παρίσταται ως αυτονόητο, κι έτσι και τούτο, στα δεκαεφτά, θα βρει μόνο του βιβλία, χρόνο και την δύναμη, και θα δώσει κατατακτήριες εξετάσεις για το τοπικό Κολέγιο. Μερικά χρόνια μετά θα λάβει διδακτορικό από το Κέμπριτζ, κλείνοντας περιπαικτικά το μάτι στο φάντασμα της Lynn Barber και κάθε άλλης νεαρής γυναίκας που θεώρησε την εκπαίδευση δεδομένη και της γύρισε, έστω και προσωρινά, περιφρονητικά την πλάτη.  της Μαρίας Σούμπερτ Σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές πρέπει να σας πω πως ξενύχτησα. Η κόρη μου κοιμήθηκε με πονόκοιλο και ξύπνησε με εμετό και διάρροια. Αξημέρωτα λοιπόν, πλύναμε και καθαρίσαμε παιδί, αλλάξαμε σεντόνια, βάλαμε πλυντήριο, δώσαμε στη μικρή μια κουταλιά του γλυκού νερό και ξαπλώσαμε όλοι μαζί στο δικό μας κρεβάτι. Το πρωί το λατρεμένο μας τέρας πήγε στα κρυφά και ήπιε νερό από το μπάνιο. Επέστρεψε στο δωμάτιο κάνοντας πάλι εμετό. Παντού. Έτσι για να περνάμε ωραία.
Συμπάσχει λοιπόν η κόρη μου με τον κακό τον λύκο που είναι άρρωστος. Που φτερνίζεται (αυτό το είχαμε την περασμένη εβδομάδα), που έχει μύξες (περασμένη πάλι), που πάει στον γιατρό (την ίδια ζωή ζούνε αυτοί οι δύο τελικά). Ευτυχώς η μικρή δεν χρειάστηκε να κάνει ακτινογραφία, ούτε να πάρει κάποιο φάρμακο –έστω και σιρόπι για το βήχα. Όσο για τα χτυπήματα μετά στα πόδια, στις γωνίες και στις πόρτες, δεν το συζητάω, είναι σαν να διαβάζω τη βιογραφία της κόρης μου. «Η ΛΑΙΔΗ ΜΑΚΒΕΘ ΤΟΥ ΜΝΤΣΕΝΣΚ» ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΈΝΚΕ ΦΕΖΟΛΛΑΡΙ ΈΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ 9/11/2019 ΣΤΟ VAULT11/14/2019
 του Παναγιώτη Παπαϊωάννου Είναι γνωστό ότι στους μέσους όρους αριθμού θεατρικών σκηνών και θεατρικών παραστάσεων που κάθε χρόνο ανεβαίνουν, η Αθήνα βρίσκεται ψηλά σε σχέση με τις κυριότερες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Αυτό σημαίνει τουλάχιστον ένα πράγμα: υπάρχουν θεατρικά δρώμενα ποικιλίας θιάσων και σχημάτων, μεγάλων και μικρών, τα οποία αν αφιερώσει κανείς χρόνο, θα τα εντοπίσει και θα τα βρει από ενδιαφέροντα ως σπουδαία.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που πραγματοποιήθηκε για Λογαριασμό του Δικτύου Πολιτισμού του Δήμου Αθηναίων, το θέατρο είναι η μορφή τέχνης που προκαλεί την «περισσότερη συγκίνηση», με ποσοστό 24% των Αθηναίων πολιτών, ενώ το 36% όσων συμμετείχαν στην έρευνα είχαν παρακολουθήσει τουλάχιστον μία θεατρική παράσταση του τελευταίους δώδεκα μήνες. Ορισμένα αλληλένδετα ζητήματα ανθρωπογεωγραφίας των θεατών, βέβαια, παραμένουν: πόσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να παρακολουθούν θέατρο; Πόσοι και ποιοί έχουν στην κουλτούρα τους το να παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις, αλλά και το ποιοί μπορούν στην ουσία και με ποια κριτήρια να επιλέξουν κάποιες, από αυτές που κάθε χρόνο επιβραβεύονται ως «επιτυχημένες». Σε αμφίδρομη σχέση με όλα τα παραπάνω, τί είδους έργα και με ποιά στόχευση ανεβαίνουν, σε ποιούς απευθύνονται και πώς αυτό λειτουργεί στη σημερινή πολυεπίπεδα δυσχερή κοινωνική συγκυρία ; «(…) Θα παίρνουν από τα χέρια μας το ψωμί που θα έχουν οι φτιάξει οι ίδιοι με το αίμα και τον ιδρώτα τους, με τα δικά τους χέρια και θα μας ευγνωμονούν που τους το δίνουμε. Το ψωμί, που θα τους το έχουμε πάρει εμείς και θα τους το δίνουμε χωρίς τη δική σου μεσολάβηση, χωρίς θαύμα». Η πιο πάνω φράση ακούγεται από το στόμα της Λυδίας Κονιόρδου, ως μέρος του κειμένου της συγκλονιστικής παράστασης «Ο ΜΕΓΑΣ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΉΣ» που ανεβαίνει φέτος στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε παραγωγή της «Ομάδας Χρώμα». «Ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής» είναι ένα ποίημα, μια παραβολή, που αρχικά είχε γραφτεί από τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι για να αναπτυχθεί σε αυτοτελές έργο, όμως τελικά εντάχθηκε στο πέμπτο κεφάλαιο του πέμπτου βιβλίου του τελευταίου μυθιστορήματος του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα «Οι Αδελφοί Καραμαζώφ». ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΕΙΔΕ ΤΟΝ ΠΟΛΥΣΥΖΗΤΗΜΕΝΟ «JOKER» ΤΟΥ ΤΟΝΤ ΦΙΛΙΠΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΟΑΚΙΝ ΦΟΙΝΙΞ ΣΤΟΝ ΟΜΩΝΥΜΟ ΡΟΛΟ11/13/2019
 του Μιχάλη Λαγάνη Σάββατο βράδυ μέσα σε μια κατάμεστη κινηματογραφική αίθουσα. Έχουν περάσει περίπου 45 ημέρες από την έναρξη της προβολής της ταινίας « JOKER», αλλά εξακολουθεί να «σπάει ταμεία». Λίγο η ερμηνεία του Χοακίν Φοίνιξ, λίγο ο «πόλεμος των κριτικών» για το αν πρόκειται για αριστούργημα ή αποτυχία και φυσικά ο ντόρος που προκλήθηκε σε όλον τον πλανήτη σχετικά με την καταλληλότητα της και το νόημα που θέλει να περάσει στο κοινό, ήταν αναμενόμενο να γίνει όχι μόνο η πιο πετυχημένη ταινία της χρονιάς, αλλά και αντικείμενο συζήτησης για κριτικούς και μη. Φυσικά εξαίρεση δε θα μπορούσε να αποτελέσει η χώρα μας και η παγκόσμια πρωτοτυπία που καταγράψαμε, με την κατάληξη μιας παρέας ανήλικων πιτσιρικάδων στο αστυνομικό τμήμα μαζί με τους γονείς τους, επειδή έκαναν το «λάθος» να δουν την ταινία στον κινηματογράφο. Λοιπόν, άξιζε τον κόπο τόση ταλαιπωρία;
ΜΟΡΦΕΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ «ΤΟ ‘ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΓΕΛΟΙΟΥ» ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ!11/13/2019
 του Παναγιώτη Παπαϊωάννου Με σημαντικές, ομολογουμένως, επιφυλάξεις, βρέθηκα για λογαριασμό του «ΘΕΑΘΗΝΑΙ» στις 8 Οκτωβρίου στο Ηρώδειο, για την extra εμφάνιση της Queen Symphonic, του μουσικού θιάσου που, συνοδευόμενος από τις ανά τον κόσμο τοπικές ορχήστρες έχει εδώ και χρόνια βγάλει σε περιοδεία το μουσικό έργο των Queen.
Κι αυτό γιατί γνώριζα ότι πρόκειται για την πολλοστή επανδρωμένη εκδοχή ενός μουσικού θιάσου, ο οποίος, σε συνέχεια της τεράστιας επιτυχίας που έχει σημειώσει το musical “We Will Rock You”, το δεκατοπέμπτο σε μακροβιότητα musical στα χρονικά του West End (παίζεται συνεχώς από το 2002), αποτελεί πλέον ένα touring franchise, το οποίο, μικρή σχέση έχει και με το ίδιο το musical, που δεν είναι «η ιστορία των Queen», αλλά ένα ευφάνταστο σενάριο στο οποίο δένουν μαεστρικά πολλά από τα πασίγνωστα κομμάτια τους και οι χαρακτήρες που υπάρχουν σε αυτά. Η σχέση του musical με την touring band είναι ότι οι τραγουδιστές και οι μουσικοί πέρασαν κάποια στιγμή, σε κάποια από τις πολλές ενσαρκώσεις του musical στις σκηνές θεάτρου και συναυλιών ανά τον κόσμο (31 διαφορετικοί θίασοι και εκατοντάδες πρωταγωνιστές [τραγουδιστές, χορευτές και μουσικοί] το έχουν ανεβάσει σε πάνω από 10 χώρες και τις διπλάσιες πόλεις, από το Τέξας ως το Γιοχάνεσμπουργκ).  της Μαρίας Σούμπερτ Πέρασαν εικοσιέξι χρόνια. Τέσσερις ταινίες. Και ακόμα δεν είναι ασφαλές.
Ή μάλλον τώρα πια είναι! Γιατί για να παίξεις με τους δεινόσαυρους δε χρειάζεται πια να τους αναγεννήσεις, φτάνει να ανακατασκευάσεις τους σκελετούς τους και να τους τοποθετήσεις στις σωστές τους θέσεις μέσα στο μουσείο. Στο βιβλίο της Τζένι Τζάκομπι –περισσότερο ένα διαδραστικό, εκπαιδευτικό και διασκεδαστικό εργαλείο- ο νεαρός αναγνώστης λαμβάνει ένα κουτί γεμάτο συναρπαστικά απολιθώματα, τα οποία καλείται με τις οδηγίες του βιβλίου να συναρμολογήσει. Στο δύσκολο αυτό έργο θα τον συνοδεύσουν η Μέρι και ο Μπάρνουμ, δύο παιδιά συνονόματα με δύο γνωστούς παλαιοντολόγους, την Αγγλίδα Μέρι Άνινγκ που έζησε στις αρχές του 19ου αιώνα και τον Αμερικανό Μπάρνουμ Μπάρτον που έζησε στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα. |
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results |
