|
|
|
|
|
|
 της Μαρίας Σούμπερτ Χρειάζεται ένα βρέφος να δει θέατρο;
Αν με ρωτήσετε εμένα, θα σας πω πως φυσικά και ναι! Η εικόνα που θα προσλάβει, τα ερεθίσματα που θα εισπράξει αποτελούν έναν μαγικό νέο κόσμο που θα ανοίγεται μπροστά του, γεμάτος χρώματα, ήχους, μυρωδιές, υφές και γεύσεις –αφού σχεδόν τα πάντα είναι σε θέση να μπουν στο στόμα! Το θέατρο λοιπόν, ως ο συγκεραστής όλων των τεχνών φαίνεται να μπορεί να απευθυνθεί σε όλες τις αισθήσεις σχεδόν ταυτόχρονα και για το λόγο αυτό αποτελεί μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη εμπειρία για τους πολύ μικρούς θεατές –τους θεατές εκείνους που σιγά σιγά μαθαίνουν να παρακολουθούν. Και αν κάτι ελπίζω εγώ, είναι από τους θεατές αυτούς να μεγαλώσει μια γενιά που θα μάθει να ακούει και να παρατηρεί, που δε θα διακόπτει, που θα σέβεται αυτό που συμβαίνει απέναντί της. Και που θα αγαπάει την τέχνη. Για αυτά και άλλα πολλά συνομιλήσαμε με την ηθοποιό, σκηνοθέτη και Καλλιτεχνική Διευθύντρια της Artika - μέλος του Small size Network και του μεγάλου Ευρωπαϊκού Προγράμματος «Mapping – a map on the aesthetics of performing arts for the early years» (Creative Europe 2018-2022), Μαριλένα Τριανταφυλλίδου, με αφορμή τις δύο παραστάσεις της ομάδας «Κάτι σαν Κήπος» και «Πάει έρχεται!» που πραγματοποιούνται στο Studio Μαυρομιχάλη.  της Νίκης Ράπτη Η εξαιρετική παράσταση «Γιαλήτες ή αλλιώς αλήτες του γιαλού» σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιάννη Κόκα παρουσιάζεται από την καλλιτεχνική ομάδα «Άλμπατρος» στο Θέατρο «Φούρνος». Μια παράσταση φρέσκια, δυναμική, γεμάτη συγκίνηση, ανατροπές και χιούμορ, δροσιά και πρωτοτυπία.
Στο έργο συναντούμε μια ιστορία με τέσσερις φίλους που συγκατοικούν σε ένα υπόγειο μετά από τον χωρισμό του ενός, στην προσπάθεια τους να του συμπαρασταθούν και να περάσουν χρόνο μαζί. Στη συνέχεια και οι υπόλοιποι τρεις φίλοι θα χωρίσουν, καθώς θα ανακαλύψουν και θα συναντήσουν ελλείψεις, προβλήματα και συγκρούσεις και στις δικές τους ζωές και σχέσεις. Στην Αθήνα του 2019, οι τέσσερις φίλοι ανακαλύπτουν περισσότερα ο ένας για τον άλλο αλλά και για τον εαυτό τους και σχεδιάζουν ένα μέλλον διαφορετικό, πηγαίνοντας σε ένα νησί για να χαλαρώσουν, να φλερτάρουν και να ξεχαστούν. Ο Αλέξανδρος, ο Βαγγέλης, ο Βασίλης και ο Γιάννης είναι ήρωες που επιθυμούν, φοβούνται, τολμούν και συνδέονται. Η σύνδεση τους είναι συναισθηματική και απόλυτη με όσα τους συμβαίνουν και με όσα θα ήθελαν να τους συμβούν. Μέσα από την φιλία, την ειλικρίνεια, την υποστήριξη, την αγάπη, προκύπτει η ταύτιση και όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία ο καθένας μας μπορεί να αναγνωρίσει στην ζωή του. Παρακολουθούμε τους χαρακτήρες στις έντονες και σημαντικές στιγμές τους, αυτές που καθορίζουν την ψυχολογία, την εξέλιξη και την πορεία τους. Τους ακούμε πραγματικά και τους βλέπουμε. Αναπνέουν μέσα και δίπλα μας. Εκφράζουν την δυσκολία επικοινωνίας τους με τον κόσμο και την προσωπική τους «διαδρομή». Ερωτεύονται, απελπίζονται, ωριμάζουν αλλά και έρχονται σε επαφή με την παιδικότητα και τον ρομαντισμό τους. Αντιμετωπίζουν τον χρόνο και την πολυπλοκότητα του έρωτα, μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό περιβάλλον, στο οποίο ανήκουν, με τα δεδομένα και τις επιρροές που αυτό φέρει. Δοκιμάζονται και ψάχνουν έναν τρόπο για να βρεθούν στο μονοπάτι που ο καθένας θεωρεί ότι του ταιριάζει. ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ «ΚΑΤΑΝΟΗΣΕ ΜΕ Ή ΣΕ ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΙΖΩ» 11 & 18/12 ΣΤΟ VAULT12/6/2019
 της Λίλας Παπαπάσχου Η Αθηνά Παππά δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι μία από τις πιο γνωστές και καταξιωμένες ηθοποιούς - επιπλέον δασκάλα υποκριτικής και σκηνοθέτις - παραμένοντας πάντα νέα, λαμπερή, επίκαιρη και έτοιμη να βουτήξει σε βαθιά νερά, αντιμετωπίζοντας νέες προκλήσεις, υποκριτικά και σκηνοθετικά.
Φέτος, συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Αλκμήνη, η επιτυχημένη παράσταση "Τι με κοιτάς έτσι;" των Ρόδη-Κυφωνίδη, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρόδη, ένας χειμαρρώδης μονόλογος, μίας ξεχωριστής και πολυδιάστατης γυναίκας, που παλεύει με τους δαίμονές της και εμείς τη συναντήσαμε κάπου ανάμεσα στο Αλκμήνη και το Θέατρο της ΑΣΚΤ, όπου παρουσιάζεται ήδη η νέα της σκηνοθετική απόπειρα με τίτλο "Η τραγωδία αλλιώς", κατανοώντας τη διαφορετικότητα. Την ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο και τις ενδιαφέρουσες και ουσιαστικές απαντήσεις της και ανυπομονούμε να την απολαύσουμε επί σκηνής...  της Μαρίας Σούμπερτ Η ανακάλυψη του σώματος και της ευχαρίστησης που μπορεί να προσφέρει είναι κάτι που ο άνθρωπος το ανακαλύπτει από την βρεφική και νηπιακή του ηλικία. Κατόπιν μπορεί να το ξεχάσει στην περίοδο των έξι εφτά χρονών μέχρι και την προεφηβεία. Μπορεί και όχι. Και αυτό ενδέχεται να αφορά κάποιο ζήτημα του ίδιου του παιδιού, μπορεί και όχι –καλό είναι να το κρίνει κάποιος ειδικός.
Οι μονοθεϊστικές κοινωνίες όμως είναι αυτές που έχουν τοποθετήσει την σεξουαλικότητα, την επαφή με το σώμα, την αγάπη και αποδοχή του σώματος στο περιθώριο, δημιουργώντας ανθρώπους στερημένους, ανθρώπους που δεν ξέρουν τι να κάνουν με τις σωματικές επιθυμίες τους. Η Δρ. Ευτυχία Λεοντίδου γράφει ένα βιβλίο για τη γυναικεία σεξουαλικότητα ιδωμένο μέσα από την φεμινιστική οπτική, με στόχο να αφυπνίσει τις γυναίκες να αγαπήσουν, να φροντίσουν και να προστατεύσουν το σώμα τους. Δεν είναι παράταιρο λοιπόν, λίγες μέρες μετά την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS. Το βιβλίο αυτό είναι ένα πολύ χρήσιμο εγχειρίδιο για τις γυναίκες εκείνες που έχουν ήδη ενεργή σεξουαλική ζωή, αλλά που αναρωτιούνται διάφορα πράγματα τα οποία, είτε δεν τους είναι ξεκάθαρα, είτε ντρέπονται να ρωτήσουν τον ή την γυναικολόγο τους, αλλά και για τα νέα έφηβα κορίτσια που ζουν τον παραλογισμό της εποχής μας: τον συντηρητισμό της ελληνικής οικογένειας με την ελευθεριότητα των μέσων. Το αποτέλεσμα των βιωμάτων που εσωτερικεύουν όμως οι νέοι –δεν θα τους χωρίσω ανάλογα το φύλο- είναι τόσο μπερδεμένο, μπλεγμένο και αντιφατικό, που τόσο τα έφηβα αγόρια πρέπει να αντέξουν τις προσδοκίες του «εραστή» όσο και τα κορίτσια αφενός να μην χαρακτηριστούν «αηθής», ούτε όμως και «παρθένες».  της Μαρίας Σούμπερτ Οι αλλαγές είναι δύσκολο πράγμα. Κυρίως όταν αφορούν την μετακόμιση. Αλλάζεις σπίτι, αλλάζεις δωμάτιο, αλλάζεις σχολείο, αλλάζεις περιβάλλον. Ότι ήξερες μέχρι τότε σταματάει να ισχύει. Όλα πρέπει να αρχίσουν από την αρχή. Και ναι, τα παιδιά είναι δυνατά –είναι ικανά να αντέχουν και να προσαρμόζονται με μεγάλη (ή μεγαλύτερη τουλάχιστον) ευελιξία στα νέα δεδομένα, αλλά ποτέ μην υποτιμήσετε το πόσο θα τα δυσκολέψει μια μετακόμιση. Είτε πρόκειται για την ίδια γειτονιά, είτε πρόκειται για άλλη πόλη. Είτε πρόκειται και απλώς για άλλο όροφο. Τα παιδιά νιώθουν ασφάλεια σε αυτά που γνωρίζουν και έχουν κατακτήσει –τα ανησυχεί και τα αγχώνει το νέο, το ξένο. Και το λιγότερο που προσπαθούν να κάνουν, είναι να πάρουν κάτι μαζί τους. Να φέρουν κάτι οικείο στο ανοίκειο.
Έτσι και η Μάε. Μετακομίζει στην μεγάλη πόλη και αφήνει πίσω της τα λιβάδια και τα δάση. Την κυκλώνει πλέον το γκρίζο, το απρόσωπο. Αναζητά λοιπόν το δάσος μέσα στην πόλη. Θα το ζωγραφίσει στο πεζοδρόμιο, θα παίξει πικ νικ στο σαλόνι με τις κούτες. Θα προσπαθήσει με διάφορους τρόπους να επαναλάβει τις εμπειρίες που της προκαλούσαν ασφάλεια, αλλά καμία προσπάθεια δεν θα έχει το αποτέλεσμα που θέλει. Μέχρι που θα αποφασίσει να εξερευνήσει την πόλη. Και στην εξερεύνηση αυτή θα ανακαλύψει τους δρόμους, τα άδεια πάρκα, όλα όσα της φαίνονται αδιάφορα και χωρίς ζωή. |
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results |
