|
 της Μαρίας Σούμπερτ Είναι δύσκολο να πρέπει να κρατήσεις ένα μυστικό. Κυρίως ένα μυστικό που οφείλεται στο ότι κάποιος σε εκμεταλλεύτηκε. Γιατί αυτό συμβαίνει στον μικρό ήρωα της Αργυρώς Μουντάκη, που οι συμμαθητές του και τα παιδιά στο πάρκο φωνάζουν «Κουδουνάκια». Κουδούνια ακούγονται κάθε φορά που κάνει μονόζυγο, επειδή κάποτε εμπιστεύτηκε έναν ξένο στην παιδική χαρά πως θα του δώσει την μαγική ικανότητα να κάνει ανάποδα τραμπάλα σαν τις καμπάνες της εκκλησίας. Από τότε πράγματι κάνει εξαιρετική τραμπάλα, αλλά δεν μπορεί να κρύψει το «ντλιν-ντλον» που ακούγεται εκείνη την ώρα, και που το ακούνε μόνο τα παιδιά.
Ο Κουδουνάκιας, που το πραγματικό του όνομα είναι Κωνσταντίνος, έχει καταλήξει μόνος του να κουβαλάει την μεγάλη κατάρα των κουδουνιών κάθε φορά που έκανε τραμπάλα. Τα άλλα παιδιά τον κοροϊδεύουν και θα χρειαστεί τις αθώες ερωτήσεις μιας μικρής με γυαλιά και κοτσίδια για να μπορέσει να ξεκολλήσει και ο ίδιος από το δικό του αδιέξοδο. #20yrsTECHNOPOLIS Η ΤΕΧΝΟΠΟΛΗ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟ 37 ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΒΡΑΔΙΕΣ5/23/2019
 της Μαρίας Σούμπερτ Πολλές φορές αργούμε να βρούμε το δρόμο μας στη ζωή, αλλά ποτέ δεν είναι αργά! Και ίσως αυτό να είναι ένα από τα πιο απενοχοποιητικά και ανακουφιστικά πράγματα που θα μπορούσε να πει κανείς σε έναν έφηβο που αυτή την περίοδο ετοιμάζεται να δώσει Πανελλήνιες, όπου καλείται στην ηλικία των 17-18 χρόνων να ξέρει τι θέλει να κάνει, τι θέλει να γίνει.
Ο μουσικοπαιδαγωγός Γιώργος Σακελλαρίδης έκανε την δική του στροφή στην επαγγελματική του καριέρα στα 37 του χρόνια. Εγώ άλλαξα επαγγελματικό αντικείμενο στα 34. Και μη νομίζετε πως αυτό είναι εύκολο. Μια νέα εκπαίδευση, να ξεκινάς από το μηδέν και να χτίζεις ξανά μια επαγγελματική ταυτότητα είναι μια δύσκολη πορεία. Όταν όμως η πορεία αυτή γεμίζει μουσική και παιδιά, δεν μπορεί παρά να είναι δημιουργική. Το Θεαθήναι συνάντησε τον Γιώργο Σακελλαρίδη και τον ρώτησε πώς ξεκίνησε να γράφει βιβλία για παιδιά, τι τον εμπνέει και τι τον δυσκολεύει, ζητώντάς του να μας μιλήσει περισσότερο για το τελευταίο του μουσικό βιβλίο «Μπαλόνι σ’ αγαπώ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διάπλαση, σε εικονογράφηση Ναταλίας Καπατσούλια.  της Λίλας Παπαπάσχου Στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, έναν από τους λίγους χώρους στην Αθήνα που ανταποκρίνεται απόλυτα σε αυτό που πρεσβεύει, δηλαδή έναν εναλλακτικό πολυχώρο, παρακολουθήσαμε για μία ακόμη φορά τέχνη υψηλή, απολαμβάνοντας μία παράσταση που φέρνει την αρχαία τραγωδία στο σήμερα με τον πλέον σύγχρονο και ευφάνταστο τρόπο, χωρίς ωστόσο να την αποστερεί από το δραματουργικό μεγαλείο και το ερμηνευτικό μέγεθός της.
Η ομάδα Elephas Tliensis που πήρε το όνομά της από τον νάνο ελέφαντα της Τήλου, ο οποίος προκειμένου να επιβιώσει αναγκάστηκε να «συρρικνωθεί», καταπιάνεται - μετά τον «Οδυσσέα» του Τζαίημς Τζόυς που παρουσιάστηκε με επιτυχία πέρυσι στο Φεστιβάλ Αθηνών – με τον Φιλοκτήτη του Σοφοκλή. Ο Δημήτρης Αγαρτζίδης και η Δέσποινα Αναστάσογλου συνυπογράφουν την δραματουργική επεξεργασία και την σκηνοθεσία, ο Γιώργος Μπλάνας τη μετάφραση και ο Παύλος Παυλίδης την πρωτότυπη μουσική, σε μία ολοκληρωμένη σκηνική πρόταση που λειτουργώντας σχεδόν ψυχαναλυτικά, ξεκλειδώνει σκέψεις και συναισθήματα που «βασανίζουν» τον άνθρωπο στο διηνεκές, εφόσον ο καθένας από εμάς, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, συν-υπάρχει με την «πληγή» του, δίνοντας μία καθημερινή μάχη με τις φοβίες, τις ανεπάρκειες, τις εμμονές του. Πόσο δύσκολο είναι τελικά να μετακινηθούμε από τη θέση μας και να πλησιάσουμε τον συνάνθρωπό μας;  της Γεωργίας Τσούρου Ήταν απόγευμα Φλεβάρη και καθόμασταν οι δυο μας στην κουζίνα της που έβλεπε στα πλάγια του κήπου. Εγώ είχα μόλις τελειώσει το φαγητό που μου είχε φτιάξει και βιαζόμουν σιγά σιγά να την αφήσω για να ξοδέψω το απόγευμά μου σε κάτι - ήμουν σίγουρη - πιο ενδιαφέρον από την έως εκείνη τη στιγμή βαρετή μας ψιλοκουβέντα. Τότε εκείνη πήρε στα χέρια της ένα πορτοκάλι και άρχισε να το καθαρίζει. Εκείνο το αιώνιο πορτοκάλι που έτρωγε κάθε μέρα, χειμώνα καλοκαίρι, μετά το φαγητό της, μόνο έτσι εξηγείται, πρέπει εκείνη τη στιγμή να της θύμισε την πατρίδα της, και τότε ξεκίνησε να μου διηγείται το πως δεκαπέντε χρόνων κορίτσι, στην μικρή επαρχιακή πόλη που μεγάλωσε, ερωτεύτηκε ένα συνομήλικο αγόρι της.
Ένα ολόκληρο καλοκαίρι, άρχισε να διηγείται χαμογελώντας περήφανα όσο και μελαγχολικά, μόνο αντάλλασσαν βλέμματα μισοκρυμμένοι πίσω από δέντρα και γωνίες και από την άλλη πλευρά της αυλής της εκκλησίας. Απέμεινα να τη ακούω εντυπωσιασμένη, διότι όπως κάθε έφηβη, πίστευα πως ο έρωτας ήταν αποκλειστικά προσωπική μου ανακάλυψη. Από την ιστορία της δυστυχώς δεν θυμάμαι άλλες λεπτομέρειες, θυμάμαι όμως ξεκάθαρα το ότι με είχε συνεπάρει. Αν σήμερα μπορούσα να της ξαναμιλήσω, δεκαπέντε ακριβώς χρόνια μετά το θάνατό της, το πρώτο πράγμα που θα της ζητούσα θα ήταν να κάτσουμε αντίκρυ πάνω από ένα πιάτο φρεσκοκομμένα πορτοκάλια για να μου την διηγηθεί όλη πάλι από την αρχή.  της Μαρίας Σούμπερτ Τι είναι μια γιαγιά;
Είναι σημαντική η ερώτηση, γιατί αν «του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου» είναι μια γιαγιά δυο φορές μαμά; Και σε ποιο επίπεδο; Των ορίων; Της αυστηρότητας; Της ανεκτικότητας; Του «κάνε ότι θες, καλό μου, θα τα μαζέψει η μαμά σου μετά, να καταλάβει τι τραβούσα εγώ μαζί της;» Πολλά τα ερωτήματα και μεγάλα. Και αν εξαιρέσει κανείς την κτητικότητα που έχει μια φράση σαν την παραδοσιακή μας φράση –ταυτόχρονα δεν αναγνωρίζει το ρόλο του γονιού στο ίδιο του το παιδί. Και ας είμαστε ειλικρινείς, η ελληνική κοινωνία δυσκολεύεται να αφήσει χώρο στους νέους γονείς, όταν οι παππούδες ήδη τα ξέρουν όλα. Και ενώ θα περίμενε κανείς, οι νέοι γονείς νιώθοντας αυτή την ακινητοποίηση μπροστά στον μεγάλο άγνωστο που λέγεται παιδί, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με τέτοιο τρόπο που να μπορούν να αναλάβουν εκείνα αργότερα τις δικές τους ευθύνες, αυτό δε φαίνεται να συμβαίνει. Τα παιδιά που μεγαλώνουν νιώθοντας μεγαλύτερη ασφάλεια με τους παππούδες –επειδή και οι γονείς τους νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια με τους παππούδες- ενδέχεται να ανακυκλώσουν αυτή την κατάσταση για αρκετές ακόμα γενιές. Ο PELION RIVERS ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ PHOSPHORESCENT FUZZ LIVE MUSIC CLUB ΤΡΙΤΗ 28 ΜΑΪΟΥ!5/21/2019
 της Μαρίας Σούμπερτ Τις μεγαλύτερες περιπέτειές μας τις ζούμε ως παιδιά γύρω από το σπίτι. Στα διάφορα δωμάτια, στον κήπο ή την αυλή, στο δρόμο, στην αλάνα της γειτονιάς. Και συνήθως οι συνοδοιπόροι μας στις περιπέτειες αυτές είναι οι φίλοι, τα αδέρφια –όταν υπάρχουν- και τα κατοικίδια μας. Ζούμε φυσιολογικές ζωές, σε φυσιολογικές οικογένειες, σε φυσιολογικές γειτονιές –και εκεί χωράνε τα πιο αφύσικα και τρομερά γεγονότα και συμβάντα.
Έτσι τουλάχιστον συμβαίνει στην τηλεοπτική σειρά «Bobby and Bill» (όπως τιτλοφορείται στα αγγλικά) που προβάλλεται στο Star τα Σαββατοκύριακα. Βασισμένη στο δημοφιλές κόμικ του Βέλγου καρτουνίστα Jean Roba και του Maurice Rosy το 1959, η σειρά επανεμφανίστηκε στους τηλεοπτικούς δέκτες περίπου το 2003 και πραγματεύεται τη ζωή του επτάχρονου Bobby και του σκύλου του του Bill, οι οποίοι ζουν με τους γονείς του Bobby στις Βρυξέλλες. Η σειρά που τώρα προβάλλεται στο Star είναι γαλλοκαναδικής παραγωγής του 2016. Οι ήρωες της σειράς εκτός από τους δύο πρωταγωνιστές, είναι και η Καρολίνα, η χελώνα, ο γάτος Καπετάνιος και η τρομερή γειτόνισσα και ιδιοκτήτρια του Καπετάνιου που πάντα φέρνει την καταστροφή. Βασικά προσπαθεί με κάθε τρόπο να ξεφορτωθεί τον Bill και την Καρολίνα.  του Χρήστου Γκόντζου Από πού να πιαστεί κανείς και να αρχίσει να μιλάει για την περίπτωση του Νίκου Σκαλκώτα, αυτού του πέρα για πέρα ελληνικού και ευρηματικού συνθέτη που ανανέωσε με την πνοή της τέχνης του το ελληνικό αλλά και το διεθνές ρεπερτόριο της μεγάλης λόγιας μουσικής. Άραγε τι του πρέπει για πρόλογος σε ένα αφιέρωμα που αφορά το έργο και την προσωπικότητα του, ως καλλιτέχνη και δημιουργού; Η αμηχανία και το χρέος που βαραίνει τις συνειδήσεις μας είναι μεγάλα απέναντι στον Νίκο Σκαλκώτα που επέλεξε να μην λησμονήσει την πατρίδα του, αλλά το αντίθετο να την γιγαντώσει μέσα από το έργο και την αντίληψη του για την τέχνη.
Για όσους δεν το γνωρίζουν η τραγικά ετεροχρονισμένη και μερική αποκατάσταση του από την πολιτεία και τους μουσικούς και λόγιους κύκλους της χώρας μας, εκείνου που τόσο πάσχισε για την τελειοποίηση και ωριμότητα της τέχνης του, μας έρχεται ωσάν ενοχικό σύνδρομο ενός μετανιωμένου νεκροθάφτη που έθαψε ζωντανό τόσο το έργο όσο και τον ίδιο τον δημιουργό του. Για να μιλήσουμε όμως και πιο συγκεκριμένα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας ελπίσουμε ότι στο τέλος θα έχουμε βάλει ένα μικρό λιθαράκι στο μνήμα του αθάνατου Νίκου Σκαλκώτα που κέρδισε με την μεγαλοφυΐα, το ταλέντο, την ακεραιότητα, την τιμιότητα και τις επιλογές του την θέση του δίπλα στα πιο λαμπρά ονόματα του γένους μας και όλων των γενεών. |
ΜΑΘΗΜΑΤΑ PERSONAL TRAINING ME THΝ ΦΑΙΔΡΑ ΣΟΥΤΟΥ
Λ. Βουλιαγμένης 538Α Άλιμος
Jimmy Krim
Handmade Wooden Cars Χ Ο Ρ Η Γ Ι Ε Σ Ε Π Ι Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ι Α Σ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results |
