|
 της Μαρίας Σούμπερτ Αν αρχίσω να σας αφηγούμαι τις περιπέτειές μου σχετικά με την ώρα, το χρόνο και τα ρολόγια, θα περάσουν χρόνια… (Χα! Έκανα λογοπαίγνιο!)
Η αλήθεια είναι πως μέχρι πριν από κάποια χρόνια με μπέρδευε το τι ώρα είναι το 17.00 ή το 20.00. Όταν τελείωνε η μπαταρία του ρολογιού μου θεωρούσα πως έχει χαλάσει. Αλλά και ένα κλασικό μου πρόβλημα είναι πως ενώ έχω την καλύτερη πρόθεση ποτέ πια δεν μπορώ να φτάσω κάπου στην ώρα μου - παλιά έφτανα και μισή ώρα νωρίτερα… Η ώρα και ο χρόνος είναι ίσως από τα πιο περίπλοκα θέματα που καλείται να μάθει ένα παιδί. Δεδομένου πως και τα δύο συνδέονται άμεσα με τον αυτοέλεγχο και την οργάνωση του ατόμου, είναι πολύ εύκολο να γίνουν βραχνάς. Η ίδια η μέτρηση του χρόνου άλλωστε μπορεί να βασίζεται σε μαθηματικούς τύπους, στην παρατήρηση του ήλιου και της σελήνης και μπλα μπλα μπλα, αλλά ότι και να μου πεις εσύ, εγώ θα συνεχίσω να θεωρώ πως είναι κάτι που σε κυνηγάει. Το ίδιο παθαίνει και ο ήρωας της Παναγιώτας Στρίκου Τομοπούλου, όταν πια φτάνει σε ηλικία να μάθει την ώρα. Ο παππούς του χαρίζει ένα πολύχρωμο ρολόι για να είναι πολύχρωμες οι ώρες του και η περιπέτεια ξεκινάει. Η πρώτη περίοδος είναι το παιχνίδι. Το παιδί εξερευνάει το νέο αντικείμενο και προσπαθεί να το καταλάβει. Όταν όμως αρχίσει να μαθαίνει την ώρα, όταν μπει στη ζωή του το ξυπνητήρι και η κλεψύδρα για το πλύσιμο των δοντιών, όλη του η καθημερινότητα μοιάζει πια να ορίζεται από τον χρόνο. Και το παιχνίδι γίνεται καταναγκασμός. Η δημιουργικότητα χάνεται, η πραγματική χρήση του ρολογιού ορίζει τη ζωή του παιδιού, μέχρι που εκείνο χαλάει. Και ο μικρός μας ήρωας γίνεται και πάλι παιδί, ανέμελος. Κι αν κρατάω κάτι πιο έντονα από όλη την αφήγηση είναι όλη αυτή η απαραίτητη περιπλάνηση στα άκρα προκειμένου να μαθαίνουμε κάτι. Από την άγνοια και τον πειραματισμό περνάμε στον καταναγκασμό, για να βρούμε στην πορεία την μέση οδό. Μόνο εγώ δεν έχω καταφέρει να βρω την μέση οδό και να φτάνω στα ραντεβού μου ούτε πιο νωρίς, ούτε πιο αργά… Αναρωτώμενη λοιπόν πως το βιώνει η ίδια η συγγραφέας, επικοινωνήσαμε με την Παναγιώτα Στρίκου Τομοπούλου και την ρωτήσαμε για τη δική της σχέση με το χρόνο, αλλά και την γέννηση αυτού του βιβλίου. 50% ΈΚΠΤΩΣΗ ΣΤΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΤΟΥ ΠΩΛΗΤΗΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΙΟΥΛΙΟΥ!7/16/2019
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΜΕ ΕΙΔΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟ «ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ» ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΟΔΟΥ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ7/16/2019
 της Μαρίας Σούμπερτ Έχουμε μπει πια σε μια νέα εποχή. Μια εποχή όπου πολλές πεποιθήσεις και απόψεις ανακεφαλαιώνονται, άλλες αποσύρονται, νέες εισάγονται. Μια εποχή, όπου οι γονείς πλέον αναζητούν την στήριξη και καθοδήγηση των επαγγελματιών ψυχικής υγείας –και όχι μόνο- για να αναθρέψουν τα παιδιά τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Κρατήθηκα την ώρα που έγραφα, γιατί τα δάχτυλά μου πήγαν να πληκτρολογήσουν το «σωστό» τρόπο, αλλά ξέρω πως σωστός τρόπος δεν υπάρχει. Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν σωστές συμβουλές, δεν υπάρχουν συνταγές για την σωστή ανατροφή ενός παιδιού. Φαίνεται όμως πως τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να αναπτύσσεται μια μεγάλη συζήτηση γύρω από την μη τιμωρητική παιδαγωγική, για την σημασία του πρωταρχικού δεσμού στη σχέση του παιδιού με τη μητέρα –ή τον βασικό φροντιστή-, αλλά και τη σημασία της ίδιας της σχέσης πλέον σε βαθμό ποιότητας και όχι ποσότητας. Σύμφωνα με τις θεωρίες αυτές, οι οποίες βασίζονται κατά κύριο λόγο και στις διάφορες έρευνες που αφορούν την ανάπτυξη του βρεφικού και παιδικού εγκεφάλου, το βρέφος δεν είναι πλάσμα χειριστικό από τη γέννησή του. Το κλάμα του δηλώνει μια ανάγκη του και η μη ικανοποίηση αυτής της ανάγκης γεμίζει το βρέφος άγχος και τρόμο. Οι νέες λοιπόν θεωρίες μας προτείνουν να ανταποκρινόμαστε στο κλάμα των παιδιών μας, να ικανοποιούμε τις ανάγκες ενός βρέφους, ώστε αυτό να νιώθει ασφάλεια. Αντίστοιχα, η αντιμετώπιση αυτή του παιδιού –ως ενός μικρού ανθρώπου που έχει ανάγκες που συχνά δεν ξέρει πώς να τις εκφράσει και το ίδιο, εξελίσσονται και όσο εκείνο μεγαλώνει.  της Λίλας Παπαπάσχου Χθες το βράδυ διαβήκαμε την πόρτα του Χώρου Ε της Πειραιώς 260 για να βρεθούμε σε μια από τις ωραιότερες παραστάσεις - μεγαλειώδης μέσα στην απλότητά της! - που είδαμε φέτος στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Ο Μάνος Καρατζογιάννης, ένας από τους πιο ταλαντούχους και πολυπράγμονες δημιουργούς της νέας γενιάς, έσκυψε με πραγματική αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον πάνω από τις Ξένες Πόρτες, το αδημοσίευτο κείμενο που ηχογράφησε και απομαγνητοφώνησε ο μεγάλος μας ποιητής και πεζογράφος, Μάνος Ελευθερίου, πέντε χρόνια πριν από το θάνατό του και το εμπιστεύτηκε στην... – ποιες λέξεις άραγε μπορούν να περιγράψουν αυτό το υποκριτικό φαινόμενο που ακούει στο όνομα Νένα Μεντή; Μέσα από μια μοναδική σύμπραξη χαρισματικών ανθρώπων γεννήθηκε μια παράσταση που επιδρά υπνωτιστικά στο κοινό, προκαλώντας αντιφατικά συναισθήματα, θυμού, αγανάκτησης, αλλά και βαθιάς συμπόνιας για την Βαγγελιώ και κάθε Βαγγελιώ του τότε και...του τώρα.
Η εξαιρετική ηθοποιός μας καθήλωσε από το πρώτο δευτερόλεπτο που εμφανίστηκε στη σκηνή, παρασύροντάς μας μέσα από την καταιγιστική, αφοπλιστικά ανεπιτήδευτη ερμηνεία της, σε ένα επώδυνο, σπαρακτικό, κωμικοτραγικά αστείο οδοιπορικό στη Σύρο, από τις αρχές του 20ου αιώνα κι ύστερα, φωτογραφίζοντας εν αγνοία της όλη τη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας, που έχει μάθει να κρύβει καλά τους σκελετούς που έχει στην ντουλάπα της, προτάσσοντας πάντα την θρησκεία και την παράδοση, ως το απόλυτο και αδιαφιλονίκητο καθαρτήριο κάθε πολιτικής και κοινωνικής παθογένειας . Μέσα από την ευαίσθητη σκηνοθετική ματιά του Μάνου Καρατζογιάννη, που με την δραματουργική συνεργασία του Θανάση Νιάρχου και της Χριστιάνας Μαντζουράνη (στενών συνεργατών του Μάνου Ελευθερίου όσο ήταν εν ζωή) μετέτρεψε τις κατακερματισμένες αφηγήσεις της Ευαγγελίας Διγενή, μετέπειτα Ευαγγελίας Πίσσα, γιαγιάς του προσφάτως εκλιπόντα λογοτέχνη, σε έναν στιβαρό μονόλογο, γεμάτο ζωντάνια και γλαφυρότητα, που φωτογραφίζει με ειλικρίνεια και τόλμη τη ζωή στην ελληνική επαρχία, βάζοντας στο επίκεντρο τη γυναίκα , όχι μόνο ως φύλο, αλλά ως διαχρονικό σύμβολο καρτερικότητας, εσωτερικής δύναμης και αυτοθυσίας. Η Βαγγελιώ δεν υπήρξε ποτέ παιδί. Ο δρόμος προς την ενηλικίωση ήταν στρωμένος με τα αγκάθια από τα ροδοπέταλα.. Ένας δρόμος μακρύς και δύσβατος γεμάτος δράκους, μάγισσες και βατράχους που κανένα φιλί δεν θα μπορούσε να μετατρέψει σε πρίγκιπες. Πρώτος πυρήνας βίας και κακομεταχείρισης η ίδια η οικογένειά της. Στη συνέχεια η κοινωνία σε όλες της τις εκφάνσεις. Σύζυγος, μάνα και ζωντοχήρα πριν καν απογαλακτιστεί. Ο έρωτας, το φλερτ, η ανεμελιά της παιδικής ηλικίας έννοιες άγνωστες, μακρινές Δουλειά, ξύλο, δουλειά, γάμος, ξύλο, δουλειά και...φτώχεια...απέραντη φτώχεια. ΟΙ EX-ORDINARY «ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ» ΤΟΥ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ Φ.Ε.Α. ΕΛΕΝΗ ΝΙΚΟΛΕΤΤΟΥ7/14/2019
 του Χρήστου Σούτου Το Θεαθήναι βρέθηκε στο Κλειστό Σχολικό Γυμναστήριο Νέας Φιλαδέλφειας, που αποτελεί την έδρα του Συλλόγου και έριξε κλεφτές ματιές σε ένα camp διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Η Πρόεδρος της Φ.Ε.Α. για δεύτερη συνεχή χρονιά συνεργάστηκε με τον παλαίμαχο άσο και νυν προπονητή Ακαδημιών, Νίκο Οικονόμου, με σκοπό τα παιδιά του Συλλόγου και όχι μόνο να μάθουν τα βασικά του αθλήματος με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, συνδυάζοντας την άθληση με την ψυχαγωγία.
Σημαντική η συνεισφορά του γνωστού ηθοποιού και άριστου γνώστη πολεμικών τεχνών, Νίκο Ιωαννίδη, ο οποίος με την πρωτοποριακή μέθοδο εκγύμνασής του σε κάνει να βλέπεις την «δύσκολη» ώρα της γυμναστικής από διαφορετική οπτική γωνία.  της Μαρίας Σούμπερτ Παλιά όλοι γνωρίζονταν με όλους. Παλιά, η γιαγιά μου, μου έλεγε πως όποιον συναντούσε στο δρόμο τον χαιρετούσε, ήξερε το όνομά του και λέγανε τα νέα τους. Παλιά, πολύ παλιά, οι πολυκατοικίες ήταν σπάνιο φαινόμενο.
Σήμερα η πόλη ορίζεται από τις πολυκατοικίες της. Όσο περισσότερες τόσο πιο μεγάλη. Όσο πιο ψηλές, τόσο πιο δυναμική. Πόλη με χαμηλές πολυκατοικίες συνήθως παραπέμπει στην επαρχία. Βάση γειτνίασης όμως, οι άνθρωποι πια, που κάποτε γνωρίζονταν κι ας έμεναν στα διπλανά σπίτια, θα έπρεπε τώρα που μένουν πάνω κάτω να είναι καλύτεροι φίλοι. Μιλάνε όμως; Καλημερίζονται; Χτυπάει ο ένας το κουδούνι του άλλου για να ζητήσει λίγο καφέ; Εντελώς μεταξύ μας, αν στην μέση σημερινή πολυκατοικία χτυπήσει ένας γείτονας την πόρτα του άλλου, θα είναι το πιο πιθανό για να του κάνει παρατήρηση πως γαυγίζει ο σκύλος, τρέχουν τα παιδιά, η κουφή γιαγιά έχει βάλει τσίτα την τηλεόραση, το αντρόγυνο τσακώνεται και σπάει γυαλικά και καρέκλες. Λιγότερο συχνά θα ζητήσει πια βοήθεια. Σχεδόν ποτέ δεν θα είναι για να πούνε μια κουβέντα και να πιούνε έναν καφέ. Τι έχει αλλάξει λοιπόν στις πολυκατοικίες και έχουμε απομακρυνθεί όλοι; Γιατί κοιτάμε πια τους γείτονες σχεδόν εχθρικά; Επειδή μας έχουν κάνει κάτι ή επειδή απλώς έτυχε; Ο Άγγελος Αγγέλου και η Έμη Σίνη γράφουν ένα παραμύθι –με την όπως πάντα σούπερ παιχνιδιάρικη εικονογράφηση της Σοφίας Τουλιάτου- για μια πολυκατοικία στην οποία ζουν πολλοί και περίεργοι ένοικοι. Μόνο που κανείς δεν το παίρνει χαμπάρι, γιατί κανείς δεν ασχολείται μαζί τους. Μέχρι που η μικρή Κατερίνα, που έχει έρθει επίσκεψη στον παππού της στον τελευταίο όροφο, θα χάσει τη μπάλα της και μαζί παππούς και εγγονή θα ψάξουν σε κάθε διαμέρισμα να τη βρουν.  της Μαρίας Σούμπερτ Τι είναι ένας Τρίφλινγκ και τι ένας Σελίν ή ένας Ροντ; Και σε ποιο σύμπαν η καθημερινότητα ακολουθεί τρεις ημέρες και τρεις νύχτες για να κάνει τον κύκλο της; Και αυτοί οι γίγαντες τελικά τι είναι, καλοί ή κακοί;
Στο νέο σύμπαν επιστημονικής φαντασίας που μας περιγράφει η Δέσποινα Μάντζαρη, οι φυλές έχουν διαφορετικές ονομασίες, διαφορετική μορφή, ενώ φαίνεται η γλώσσα και η επικοινωνία να είναι ένα μεγάλο εμπόδιο. Η φυλή των Τρίφλινγκ που ζει στις παραγκουπόλεις κρύβεται από τους γίγαντες, τεράστια πλάσματα με μαγικές ιδιότητες, που έχουν μαγέψει τους δράκους για να μην πετάνε, αλλά να τους μεταφέρουν από εδώ κι από εκεί. Είναι εκ φύσεως εχθρικοί απέναντι στους Σελίν, που είναι μια ύπουλη φυλή, αλλά μπορεί να επικοινωνήσει με τους Ροντ, αν βρει κάτι να τους προσφέρει για αντάλλαγμα. Οι Τρίφλινγκ έχουν ιδιαίτερα ανεπτυγμένη όσφρηση και είναι οι μόνοι που βλέπουν τον Χάκα, αυτόν που φέρνει τον θάνατο. Επίσης είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικοί έως και εχθρικοί απέναντι στους μαγεμένους Τρίφλινγκ, που τους έχουν «δέσει» με ξόρκια κοντά τους οι γίγαντες. Όταν λοιπόν ο οκτάχρονος Ρόρι, της φυλής των Τρίφλινγκ, αποφασίσει πως ήρθε η ώρα να γνωρίσει τον κόσμο, όλα θα ανατραπούν. Όχι μόνο για τον μικρό μας ήρωα, αλλά και για τον ίδιο τον αναγνώστη. Η Δέσποινα Μάντζαρη στήνει στην «Αδέσποτη Πόλη» ένα νέο σύμπαν. Οι πρώτες κιόλας σελίδες δημιουργούν εύλογα ερωτήματα για το πώς λειτουργεί αυτό το σύμπαν, αν είναι κοντά μας ή μακριά μας, και από πού έχει εμπνευστεί. Αν μη τι άλλο, η ίδια η συγγραφέας μας έχει μάθει πως η επιστημονική φαντασία είναι ο τομέας της. Όταν λοιπόν η ανάγνωση προχωράει και οι τρικλοποδιές που μας έχει βάλει αρχίζουν να διαφαίνονται, η συνειδητοποίηση έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Γιατί στην «Αδέσποτη Πόλη» μην περιμένετε να ζήσετε το σύμπαν του «Σταρ Τρεκ». Δεν θα χρειαστεί να ταξιδέψετε πολύ μακριά. Γιατί αυτοί για τους οποίους ο δικός μας κόσμος είναι ξένος, μακρινός και ακατανόητος, εκείνοι που αποζητούν ένα χάδι, αλλά αδυνατούν να καταλάβουν για ποιο λόγο οι «γίγαντες» συμπεριφέρονται τόσο αλλοπρόσαλλα δεν είναι άλλοι από τους σκύλους που ζουν, κυκλοφορούν, εγκαταλείπονται, βασανίζονται δίπλα μας. «SIREN» ΜΙΑ ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΚΠΙΣΝ ΧΟΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ PONTUS LIDBERG ΚΑΙ ΤΟ DANISH DANCE THEATER7/11/2019
 της Μαρίας Σούμπερτ Οι πιτσιμπουίνοι πίνουν πιτσικολάδα και τρώνε πιτσιψωμί. Είναι πολύχρωμοι και μοιάζουν με πιγκουίνους, αλλά μην γελιέστε! Είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Οι πιστιμπουίνοι ζουν στο νησί Πίτσι Πίτσου, στη μέση του οποίου βρίσκεται η Λίμνη Λαμπίκο. Όχι απλώς επειδή είναι καθαρή, μας εξηγεί η Ευτυχία Γιαννάκη, αλλά επειδή όποιος πιτσιμπουίνος μπει μέσα, βγαίνει κι αυτός λαμπίκο. Η ίδια η λέξη «Πιτσιμπουίνοι» που θυμίζει ίσως κάτι ανάμεσα σε πιτσούνια και πιγκουίνους, μοιάζει λέξη που θα έλεγε κανείς χαϊδευτικά σε ένα παιδί –μοιάζει με λέξη που γέννησε το παιχνίδι.
Στη λίμνη αυτή πάνε εκδρομή τα πιτσιμπουίνια με την γυμνάστριά τους για να κολυμπήσουν, όταν όμως φτάνουν, ανακαλύπτουν πως η λίμνη έχει αδειάσει. Εγκληματική πράξη; Περιβαλλοντική καταστροφή; Άνοιξε η τάπα και ρούφηξε όλο το νερό; Η Ευτυχία Γιαννάκη γράφει ένα «αστυνομικό» παραμύθι για παιδιά από τριών χρονών, το οποίο ακολουθεί την ίδια την «ανακαλυπτική» πορεία ενός τρίχρονου: αυτό που για ένα μεγαλύτερο παιδί ή έναν ενήλικα είναι αυτονόητο, για ένα νήπιο ισούται με την ανακάλυψη της Αμερικής! Σε συνδυασμό με την εξαιρετική εικονογράφηση της Σοφίας Τουλιάτου που για ακόμα μια φορά συμπληρώνει με απίστευτο χρώμα την αφήγηση, η συγγραφέας μας εισάγει στον μαγικό κόσμο των Πιτσιμπουίνων, κατασκευάζοντας μια κοινωνία που μοιάζει αρκετά με την ανθρώπινη, και δη την πολιτισμένη, είναι όμως ταυτόχρονα ενταγμένη στη φύση και το φυσικό περιβάλλον. Είναι δηλαδή ακριβώς όπως την θέλει ένα παιδί. |
ΜΑΘΗΜΑΤΑ PERSONAL TRAINING ME THΝ ΦΑΙΔΡΑ ΣΟΥΤΟΥ
Λ. Βουλιαγμένης 538Α Άλιμος
Jimmy Krim
Handmade Wooden Cars Χ Ο Ρ Η Γ Ι Ε Σ Ε Π Ι Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ι Α Σ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results |
