 της Νίκης Ράπτη Είχαμε την χαρά να παρακολουθήσουμε στο υπέροχο Θέατρο Μπιπ την εντελώς ξεχωριστή παράσταση σωματικού θεάτρου Rouτίν)^Α, σε ερμηνεία και σκηνοθεσία της Μαρίλιας Χαρεμή και του Φιλήμονα Ορκόπουλου. Στην παράσταση θίγονται προβληματισμοί γύρω από την έννοια της ρουτίνας και τις πολλαπλές «αναγνώσεις» της. Οι αντιφάσεις και οι συνέπειες, η χροιά που εμείς της δίνουμε κάθε φορά που την αποφεύγουμε ή την επιζητούμε, συναντούν τους φόβους μας, την δύναμη της συνήθειας, τον διάλογο με τα βαθύτερα «θέλω μας». Και όλα ξεκινούν αλλά και καταλήγουν στον χρόνο. Αυτόν που αδυσώπητα ή τρυφερά μας σκεπάζει τις νύχτες, μας ξυπνά το πρωί, μας ενώνει και μας χωρίζει. Που «συνεργάζεται» με τις ελλείψεις και τις δυνατότητες μας, με τα μειονεκτήματα αλλά και με το ταλέντο μας να αναγνωρίζουμε τα σημαντικά και να τα βιώνουμε μέχρι την τελευταία στιγμή τους. Η ρουτίνα, άμεσα συνδεδεμένη με την ζωή, είναι αυτή που μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή ή στην ένωση. Στην οικειότητα ή στην αποστροφή. Να γίνει φίλος ή εχθρός μιας σχέσης η μιας κατάστασης. Να εμπνεύσει ασφάλεια ή απειλή και κίνδυνο. Να χτίσει ένα καταφύγιο ή να γκρεμίσει την ψυχολογία ενός ατόμου και κατά προέκταση των προσωπικών σχέσεων, τις οποίες το άτομο αυτό αναπτύσσει και με αγάπη προσέχει και συντηρεί. Η προσωπική εξέλιξη και το «άνοιγμα» προς τον άλλο, είναι το στοίχημα που πολλές φορές θέτει μια ρουτίνα που υιοθετούμε, ασυνείδητα ή συνειδητά.  της Μαρίας Σούμπερτ Η Πέτρα είναι μικρή. Είναι σαν βότσαλο δηλαδή, στα όνειρά της όμως είναι μεγάλη και τρανή. Και παρ’ ότι κανένας μεγαλύτερός της δεν την καταλαβαίνει, οι φίλοι της –που είναι το ίδιο μικροί ή μεγάλοι, ανάλογα πώς θα τους δει κανείς- είναι οι μόνοι που θα την υποστηρίξουν να μην εγκαταλείψει το όνειρό της: να γίνει κάποια στιγμή μεγάλη. Όλα τα παιδιά ονειρεύονται να μεγαλώσουν. Βιάζονται, λες και κάτι θα χάσουν. Βιάζονται, γιατί ζουν σε έναν κόσμο που ακόμα και σήμερα είναι φτιαγμένος για μεγάλους ανθρώπους και όχι για μικρούς. Από την τουαλέτα του σπιτιού μέχρι τις σκάλες, από τα ράφια του σούπερ μάρκετ μέχρι τις απαιτήσεις της δασκάλας στο σχολείο –όλα είναι φτιαγμένα από μεγάλους για μεγάλους. Ή για το πώς ως μεγάλοι φαντάζονται πως μπορούν να αντιδράσουν οι μικροί. Μικρός μπορεί να είναι κανείς σε ηλικία, σε ύψος ή στα συναισθήματα. Γιατί στις δυνατότητες όλοι είμαστε μεγάλοι –ακόμα και αυτοί που κανείς δεν πιστεύει στην δύναμή τους. Για αυτούς γράφει ο Κανισάλες στο παραμύθι του «Μεγάλη» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διάπλαση. Για τους μικρούς που κανείς δεν πιστεύει πως μπορούν να μεγαλώσουν. Είτε πρόκειται για τους δασκάλους –δεν πιστεύουν στις δυνατότητες του παιδιού. Είτε πρόκειται για τους συμμαθητές –δεν πιστεύουν πως θα αλλάξει ποτέ ο σωματότυπος του μικροκαμωμένου παιδιού. Είτε πρόκειται για τους γονείς –δεν πιστεύουν πως το παιδί τους θα μεγαλώσει ποτέ. ELEPHANT & YOU SHOULD HAVE SEEN ME DANCING WALTZ RABIH MROUÉ & DANCE ON ENSEMBLE 8-10/11 ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ10/18/2019
 της Μαρίας Σούμπερτ Δεν θα σας πω ψέματα. Έχω χρόνια να δω Καραγκιόζη, για πολύ καιρό δεν τον θεωρούσα καν αστείο. Η ανάμνηση που είχα του μπερντέ ήταν ασπρόμαυρες εικόνες, τα αστεία στο μυαλό μου άνοστα και ανούσια. Πρόσφατα όμως βρέθηκα σε μια παράσταση θεάτρου σκιών ενηλίκων και παιδιών, όπου τις φιγούρες ζωντάνευε ο Άθως Δανέλλης και βρέθηκα ξαφνικά να παρακολουθώ γελώντας αλλά και θαυμάζοντας το λαϊκό αυτό θέατρο σκιών που τους τελευταίους, δύο τουλάχιστον, αιώνες έχει δεθεί με την ελληνική κουλτούρα και τον ελληνικό τρόπο σκέψης. Το ότι κάθε παιδί ακόμα και σήμερα γνωρίζει το «θα φάμε και θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε», ή θα έχει τραγουδήσει Σαββόπουλο «κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει, είναι π' ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη», είναι χαρακτηριστικό δείγμα πως το θέατρο σκιών και ο Καραγκιόζης συγκεκριμένα είναι μια ζωντανή ακόμα μορφή τέχνης που τα τελευταία χρόνια εξελίσσεται και αναπτύσσεται με μεγάλους ρυθμούς. Είχε χάσει όμως ποτέ το κοινό του ο Καραγκιόζης; Δεν το ξέρω αυτό. Μπορώ να πω όμως με σιγουριά πως ο Καραγκιόζης του Άθω Δανέλλη έχει το δικό του κοινό στο νεοκλασικό κτίριο του Πολυχώρου Άγκυρα στο κέντρο της Αθήνας. Σε μια σκηνή που για να φτάσεις σε αυτήν πρέπει να περάσεις από ένα αίθριο που έχει μετατραπεί σε καφέ, σε έναν χώρο με όλο τον αέρα του παλιού αστικού σπιτιού, με τα βαριά ξύλινα έπιπλα, τους χοντρούς τοίχους και την παλιά ακόμα σκάλα, ο Καραγκιόζης μοιάζει να περνάει τους θεατές του σε μιαν άλλη εποχή. Μια εποχή νοσταλγική, όπου τα παιδικά χρόνια ήταν πιο απλά και ξεκάθαρα –ή τουλάχιστον έτσι τείνουμε να πιστεύουμε εμείς οι ενήλικες.  της Μαρίας Σούμπερτ Ποια είναι αυτή η εσωτερική φωνή που πάντα μας υποδεικνύει τι κάνουμε λάθος; Ή πως και λάθος να μην είναι, δεν είναι τέλος πάντων αρκετό; Σε ποιον ανήκει; Είναι δική μας ή έχει το ηχόχρωμα κάποιου κοντινού μας προσώπου; Αυτή η παρεμβατικότητα φαίνεται να απασχολεί την Ευτυχία Ηλιάδου στο παραμύθι της «Ο Ακροβάτης & οι άλλοι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μάρτης. Ήρωας στο βιβλίο αυτό δεν είναι το μικρό αγόρι, ούτε καν ο συνοδός του –επιτρέπεται άραγε να είναι απλώς ένας ακροβάτης; Ηρωίδα στο βιβλίο αυτό είναι η ίδια η συγγραφέας και εικονογράφος, η οποία φαίνεται πως παλεύει με το υπερεγωτικό εκείνο κομμάτι που συνεχώς κρίνει και κριτικάρει την επιλογή της να δώσει στο παιδί έναν ακροβάτη να έχει μαζί του. Είναι όμως αρκετός ένας ακροβάτης; Μήπως καλύτερα να είχε ένα λιοντάρι; Ένα δράκο; Μια μικροσκοπική κουζίνα; Ένα κοχύλι; Ένα σκυλάκι ίσως ή μήπως ο γνωστός σε όλους μας σαλιαμπάλιας; Πραγματικά όμως… Μια μπάλα; Μια κιθάρα; Μοιάζει σα να μην μπορεί αυτή η εσωτερική –ή εξωτερική- φωνή να ικανοποιηθεί με τίποτα. Και παρ’ ότι η δημιουργός προσπαθεί συνεχώς να φανεί αρκετά καλή απέναντί της, το αποτέλεσμα είναι η φωνή να κουραστεί και να τα παρατήσει. Στην περίπτωση του αγοριού και του ακροβάτη, η έκβαση αυτή είναι η καλύτερη δυνατή. Το υπερεγωτικό κομμάτι επιτέλους σιωπά και η δημιουργία μπορεί να συνεχιστεί απρόσκοπτα. Ποια είναι όμως αυτή η εσωτερική φωνή που ορίζει τι είναι αρκετά καλό για εμάς και τι όχι; Είναι μια μητέρα που συνεχώς κριτικάρει; Ένας πατέρας ή ένας δάσκαλος; Είναι σίγουρα ένα πρόσωπο επιρροής, ένα πρόσωπο το οποίο το ίδιο το παιδί έχει ανάγκη να ικανοποιήσει για να πάρει την αποδοχή του –και το πρόσωπο αυτό μοιάζει το ίδιο το παιδί να το εσωτερικεύει μεγαλώνοντας έτσι ώστε να πρέπει συνεχώς να το ικανοποιεί άσχετα με τις επιλογές που θα κάνει. Σε αυτές τις περιπτώσεις –και για αναγνώστες ασχέτου ηλικίας- ο Ακροβάτης της Ευτυχίας Ηλιάδου έρχεται να μας προτείνει πως ακόμα και εκείνοι που μόνο κριτικάρουν κάποια στιγμή θα κουραστούν και θα σταματήσουν και τότε θα μπορέσει και πάλι να αναβλύσει από μέσα μας η δημιουργικότητα. Για αυτό άλλωστε την προσεγγίσαμε και εμείς και της ζητήσαμε να μας πει αν κι εμείς τα είπαμε καλά, αλλά και να προσθέσει όσα εμείς δεν ξέρουμε για το πώς ξεκίνησε να γράφει, τι την εμπνέει, αλλά και τι συμβαίνει πια μπροστά σε μια λευκή σελίδα! ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ 20+1 ΣΤΑΣΕΙΣ: ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΗ ΓΚΟΝΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΆΓΡΑ10/16/2019
 του Χρήστου Γκόντζου Η συνάντησή μου με την γνωστή ερμηνεύτρια Λίνα Ροδοπούλου ήταν να πραγματοποιηθεί λίγο νωρίτερα, αλλά δυστυχώς λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων από μεριάς μου δεν κατάφερα να παρευρεθώ στον ΙΑΝΟ όπου πριν κάποιους μήνες η Λίνα είχε δώσει μια σημαντική κατάθεση ψυχής. Σήμερα έχω την χαρά να την φιλοξενώ σε μια απολαυστική συνέντευξη για το Θεαθήναι, που όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς διαβάζοντάς την γίνεται την κατάλληλη στιγμή και με τους κατάλληλους όρους. «ΤΟ ΌΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΓΕΛΟΙΟΥ» ΤΟΥ ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ ΓΙΑ 4η ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΟΡΦΕΣ ΈΚΦΡΑΣΗΣ10/15/2019
|
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results |
