Το ζήτημα της διαρκούς φυσικής παρουσίας ως αναγκαίας ή μη συνθήκης για την διατήρηση του ερωτικού πάθους παραμένει βασανιστικά ανεπίλυτο και υποθέτω πως έτσι θα μείνει όσο υπάρχουν ποιητές, συγγραφείς και φυσικά ερωτευμένοι. Η λαϊκή σοφία εν προκειμένω δεν βοηθά στο να δοθεί απάντηση, τροφοδοτώντας μας με αντιφατικές απόψεις (βλέπε «η αγάπη μεγαλώνει με την απόσταση» vs. «μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται»). Ποτάμια μελάνης έχουν χυθεί σχετικά με το θέμα, με την Σάρα του «Τέλους μιας σχέσης» να ψελλίζει το αλησμόνητο «δεν χρειάζεται να σε έχω για να σε αγαπώ» στον Μπέντριξ την ώρα που τον εγκαταλείπει δια παντός και τον Ουμπέρτο Εκο να υποστηρίζει πως «Η απουσία είναι για την αγάπη ό,τι είναι ο άνεμος για τη φωτιά: σβήνει τη μικρή φλόγα, αλλά δυναμώνει τη μεγάλη». Υποθέτω πως, όπως μπροστά σε μια απολαυστικά φορτωμένη βιβλιοθήκη, μπορείς απλά να τραβήξεις από το ράφι όποιο βιβλίο σου κάνει κέφι την δεδομένη βραδιά, επιφυλασσόμενος του δικαιώματός σου να αλλάξεις γνώμη την επόμενη και να δοκιμάσεις κάποιο άλλο. 

Τα παιδιά αγαπούν τα μυστικά. Όχι τα οικογενειακά μυστικά, αλλά αυτά τα πράγματα που μόνο εκείνα ξέρουν και αυτό τα εξιτάρει και τους δίνει μια δική τους παράξενη δύναμη. Το «Εγώ ξέρω κάτι που εσύ δεν ξέρεις» (φανταστείτε το τραγουδιστά) είναι μια αγαπημένη φράση, τουλάχιστον των παιδιών που έχω γνωρίσει εγώ. Ταυτόχρονα τα παιδιά είναι και πολύ έτοιμα να υπερασπιστούν κάτι ή κάποιον κυρίως αν νιώσουν πως αδικείται.
           
​Τους αρέσει επίσης να βλέπουν τα μικροσκοπικά και αόρατα, να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα ή στην μπανιέρα ή στην πισίνα ή να εφευρίσκουν δικές τους πισίνες και να μπαίνουν χειμωνιάτικα μέσα και μετά να αρρωσταίνουν –αφήστε με, κάτι δικά μου λέω… Τους αρέσει να φτιάχνουν χιονόμπαλες και αγγελάκια στο χιόνι. Τους αρέσει να παίζουν μάχη με τους υδρατμούς. Και φυσικά δεν συγυρίζουν ποτέ το δωμάτιό τους. 

Οι εκφράσεις του προσώπου έχουν σημασία για ένα βρέφος. Μιλήστε σε ένα βρέφος ακόμα και αν δεν είσαστε σίγουροι πως καταλαβαίνει για να σας απαντήσει. Απενοχοποιήστε την «μωρουδίστικη» φωνή σας και μιλήστε του όπως σας βγαίνει. Πάρτε το αγκαλιά όποτε κλάψει. Διαβάστε βιβλία μαζί με το παιδί σας, δίνοντάς του την ευκαιρία όχι μόνο να δει τις εικόνες και να ακούσει την ιστορία, αλλά και να ηρεμήσει, να νιώσει στοργή και ασφάλεια μέσα στην αγκαλιά σας. Επαινέστε το παιδί σας επειδή προσπαθεί, όχι επειδή θεωρείται πως είναι το πανεξυπνότερο του κόσμου. Αφήστε το να εξερευνήσει απτικά το περιβάλλον του κι ας δημιουργηθεί ένα χάος. Δεν πειράζει. Μπορείτε να το συγυρίσετε μετά. Αφήστε το παιδί σας να εξασκηθεί σε ένα σταθερό περιβάλλον. Τα παιδιά χρειάζεται να επαναλάβουν κάτι πολλές φορές μέχρι να εντυπωθεί στον εγκέφαλό τους. Βοηθήστε τα να μάθουν να ελέγχουν τις παρορμήσεις τους μέσα από την εξάσκηση και όχι μέσα από την απαγόρευση.