Οι μέρες μας είναι γεμάτες από φωνές. Από τη δική μας, των αγαπημένων μας, ξένων ανθρώπων απρόσκλητων και ανεπιθύμητων, άλλων που απλά εξαναγκαζόμαστε να υπομείνουμε.  Η άποψη του άλλου, το σχόλιό του, τα νέα του, τα αστεία του, οι φόβοι και οι πεποιθήσεις του καταφθάνουν στα αυτιά μας 24 ώρες το 24ώρο σαν καράβια που ελλιμενίζουν το ένα μετά το άλλο από δεκάδες πλευρές και ξεχύνουν στην προβλήτα το περιεχόμενο της κοιλιάς τους. Το ραδιόφωνο, η τηλεόραση, το κινητό, το διπλανό γραφείο, το διπλανό μπαλκόνι, το ίντερνετ,  το πεζοδρόμιο, όλα είναι γεμάτα φωνές και η εποχή μας προσφέρει άπειρα θέματα για να διαμορφώσεις άποψη και ακόμα πιο πολλά βήματα να την εκφράσεις. 

Το να βιώσει κάποιος σήμερα τη σιωπή είναι δύσκολο, απαιτείται πρωτίστως να κλείσει ένα προς ένα τα κανάλια εισόδου της φωνής των άλλων, κι ύστερα να σωπάσει ο ίδιος, ώστε να μην προκαλέσει τον αντίλογο. Μια ιδέα θα ήταν να ξεχάσουμε την γλώσσα μας, το εργαλείο αυτό το πρωτόγονο που διαθέτουμε για να μετατρέπουμε τη φωνή μας από άναρθρη κραυγή σε άποψη. Διαβάζω το βιβλίο «ΝΕΑ ΦΙΝΛΑΝΔΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ», που μοιάζει να διακωμωδεί την ιδέα της γλώσσας ως αρχής των πάντων: γραμμένο στα ιταλικά, μεταφρασμένο στα ελληνικά, εξιστορεί την αναζήτηση ενός ανθρώπου που χάνει τη μνήμη του λόγω τραυμάτων εν μέσω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και σώζεται από έναν Γερμανό γιατρό ο οποίος αποφασίζει ότι ο ασθενής του είναι, όπως και ο ίδιος, φινλανδικής καταγωγής. Σαν να ξαναγεννιέται, ο ανώνυμος και αγνώστων στοιχείων ήρωας βαφτίζεται από άλλον, αναλαμβάνει τη νέα του ταυτότητα και οδηγείται σε έναν καινούριο κόσμο τον οποίο μοιάζει να οφείλει να αγαπήσει και να ανακαλύψει σαν προπατορικό του: το Ελσίνκι. Στο μεταξύ, μια και προαποφασίστηκε για λογαριασμό του από τον ευεργέτη γιατρό, ξεκινά, σαν νήπιο, να μάθει από την αρχή την δεδομένη μητρική του γλώσσα, τα φινλανδικά, και μέσα από αυτά ή με αφορμή αυτά, να ανακαλύψει το ποιος ήταν πριν ξαναγίνει ένας μικρός άνθρωπος χωρίς ιστορία και χωρίς ακόμα ταυτότητα.