|
|
|
|
 Το σεξ είναι κάτι που αναπόφευκτα έρχεται στο προσκήνιο όταν μπαίνει ένα παιδί στην εφηβεία και οι σεξουαλικές εμπειρίες των εφηβικών χρόνων είναι εκείνες που πολύ συχνά θα καθορίσουν την σεξουαλική ταυτότητα, αλλά και τις ασυνείδητες επιλογές συντρόφων στα επόμενα χρόνια. Φυσικά και η οικογένεια έχει μεγάλο –ίσως το μεγαλύτερο- ρόλο, αλλά ας μείνουμε καταρχήν σε αυτόν το συλλογισμό.
Και παρ’ ότι το σεξ είναι κάτι που σχεδόν όλοι οι έφηβοι σκέφτονται –με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, αφού άλλοι θα αυνανιστούν, άλλοι θα πειραματιστούν με το σώμα τους, άλλοι θα τολμήσουν να κάνουν την πρώτη τους ενεργά σεξουαλική σχέση, άλλοι θα το καταπιέσουν και θα το αγνοήσουν σαν κάτι τρομακτικό και απειλητικό που τους απομακρύνει από την ευτυχισμένη και ασφαλή περιοχή της παιδικής ηλικίας- όλοι όμως όσο κι αν έχουν συζητήσει οι γονείς τους μαζί τους, θα έχουν πάντα κάποιες απορίες που δεν θα τολμήσουν να εκφράσουν.  Ο μεγάλος Γάλλος ηθοποιός Μισέλ Πικολί, ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς στο ευρωπαϊκό σινεμά, πέρασε στην αιωνιότητα. Την ανακοίνωση του θανάτου του έκανε η οικογένεια του. Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους σταρ του 20ου αιώνα, οποίος είχε την τύχη να πρωταγωνιστήσει σε πλήθος ταινιών, την σκηνοθεσία των οποίων υπογράφουν τα μεγαλύτερα ονόματα του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Λουίς Μπουνιουέλ, Ζαν Λυκ Γκοντάρ, Άλφρεντ Χίτσκοκ, Νάνι Μορέτι, αλλά και οι "δικοί" μας Κώστας Γαβράς και Θόδωρος Αγγελόπουλος είναι μόνο μερικοί από αυτούς. Ο Μισέλ Πικολί βραβεύτηκε ως καλύτερος ηθοποιός στο Φεστιβάλ των Καννών το 1980 για την ταινία "Α leap in the dark", τιμήθηκε με την Αργυρή Άρκτο καλύτερου ηθοποιού το 1982, στο Φεστιβάλ του Βερολίνου για την ταινία "Strange Affair", βραβείο που μοιράστηκε με τον Στέλαν Σκάρσγκαρντ, ενώ αν και ήταν τέσσερις φορές υποψήφιος για το βραβείο Σεζάρ δεν βραβεύτηκε ποτέ από την Ακαδημία. Γεννημένος στα τέλη Δεκεμβρίου του 1925, στο Παρίσι, ξεκίνησε την καριέρα του την ταραχώδη δεκαετία του '40, παίζοντας κυρίως δεύτερους ρόλους. Κομβικό σημείο στην καριέρα του η συνεργασία του με τον Ρενουάρ, το 1955, για την ταινία "French Cancan", η οποία και του άνοιξε τον δρόμο για τους μεγάλους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η επόμενη χρονιά είναι η πλέον σημαντική γιατί συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον Μπουνιουέλ, στην ταινία "Οι Πέντε Φυγάδες". Θα ακολουθήσουν ακόμα 7 ταινίες με τον ίδιο σκηνοθέτη, αλλά η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του ήρθε το 1963 με την ταινία η "Περιφρόνηση", του Ζακ Λυκ Γκοντάρ, φιλμ που τον απογείωσε και τον έβαλε για τα καλά σε όλο το φάσμα του κινηματογράφου, από το εμπορικό σινεμά, μέχρι τον art κινηματογράφο. Βρέθηκε δίπλα, επί της οθόνης, με τις μεγαλύτερες ντίβες της Ευρώπης εκείνη την εποχή, όπως η Μπριζίτ Μπαρντό στην ταινία του Γκοντάρ το 1964, η Κατρίν Ντενέβ, η Ρόμι Σ΄νάϊντερ, αλλά και οι Ζυλιέτ Μπινός και Ιζαμπέλ Ιπέρ. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, είχε συμμετοχή σε περισσότερες από 240 ταινίες. Έπαιξε στην τελευταία ταινία του Θ. Αγγελόπουλου "Σκόνη του Χρόνου" το 2008 και στο "Μακί, τα λιοντάρια της κολάσεως", του Κώστα Γαβρά, το 1967. Τελευταία του εμφάνιση στον κινηματογράφο ήταν το 2011 στην ταινία του Νάνι Μορέτι "Έχουμε Πάπα!". Το 2015 εξέδωσε την αυτοβιογραφία του, την οποία συνόδευσε με τη φράση "Θα θέλαμε να μην σταματήσει ποτέ η ζωή, αλλά θα τελειώσει. Η μνήμη παρακμάζει και αυτό είναι καταστροφή για έναν ηθοποιό".   της Μαρίας Σούμπερτ Η Άννα ξεκίνησε το Γυμνάσιο. Λιγότερα βήματα απ’ ότι για το Δημοτικό. Είναι λοιπόν χαρούμενη; Μάλλον όχι, γιατί ο μπαμπάς έφυγε από το σπίτι, η μαμά την έστειλε σε ψυχολόγο, ενώ η ίδια ζει την κατάθλιψή της με την ησυχία της. Τότε είναι που η Άννα θα επιστρέψει στην παλιά της αγάπη, τη ζωγραφική. Μόνο που η ίδια η καθημερινότητα δεν θα την αφήσει απλώς να ζωγραφίσει τα τετράδιά της. Θα βρεθεί να ζωγραφίζει –και να καθαρίζει μετά- θρανία, να ζωγραφίζει τοίχους και υπόγειες διαβάσεις. Και εκεί θα γνωρίσει τον Μάρκο.
Η Τζένη Κουτσοδημητροπούλου γράφει ένα αφήγημα μικρής φόρμας για παιδιά από δέκα χρονών, και τα εντάσσει στις δυσκολίες της εφηβείας, τα μπερδεμένα μηνύματα της ηλικίας, την αναζήτηση ταυτότητας, αλλά και το άγχος της φυσιολογικότητας με όλες τις αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα και το συναίσθημα. ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΜΟΥΣΕΙΩΝ ΜΕ «ΜΙΚΡΕΣ ΞΕΝΑΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΥΣ» ΑΠΟ ΤΟ ΊΔΡΥΜΑ Β&Ε ΓΟΥΛΑΝΔΡΗ 18/5/20205/17/2020
 του Χρήστου Σούτου Μετά από μία μακρά ακροαματική διαδικασία που περιελάμβανε από διακοπές λόγω ανωτέρας βίας, βλέπε κορωνοϊός, τοποθετήσεις της εισαγγελέως εκτός των συνηθισμένων πλαισίων, μέχρι παρεμβάσεις θεσμικών και μη θεσμικών παραγόντων, την Παρασκευή μάθαμε την απόφαση του Δικαστηρίου για τους δύο κατηγορουμένους για τον ομαδικό βιασμό και τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη, στη Ρόδο.
Η ποινή που ακούσαμε, με βάση το δικό μας σύστημα ποινών, ήταν η βαρύτερη που θα μπορούσε να υπάρξει. Ισόβια και 15 χρόνια. Θα πουν πολλοί ότι το περί κοινού δικαίου αίσθημα ικανοποιήθηκε, αφού οι δύο βιαστές και δολοφόνοι οδηγήθηκαν στις φυλακές. Είναι όμως έτσι επί της ουσίας ή με αφορμή τη συγκεκριμένη υπόθεση που συντάραξε το πανελλήνιο θα μπορούσε να ξεκινήσει μία συζήτηση για την εκ βάθρων αναθεώρηση τόσο του συστήματος ποινών στη χώρα μας, όσο και στο πως κατανέμονται οι κρατούμενοι ανάλογα με τα εγκλήματά τους στα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας; Η ανάγνωση της ποινής που επιβλήθηκε στους δύο δράστες, αλλά και οι πρόσφατες περιπτώσεις του παιδεραστή από το Ρέθυμνο και του βιαστή από την Κέρκυρα, οι οποίοι αν και κουβαλούσαν στις πλάτες τους βαρύτατες ποινές, βρέθηκαν εκτός φυλακής σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα, στο δικό μου το μυαλό τουλάχιστον επιβάλλει να ανοίξει ο διάλογος περί αυστηροποίησης των ποινών. Πρώτα απ' όλα δεν είναι όλα τα εγκλήματα ίδια. Μπορεί η έννοια της ανθρωποκτονίας να σημαίνει κάθε φορά την αφαίρεση μίας ανθρώπινης ζωής, όμως δεν γίνονται όλες οι δολοφονίες υπό τις ίδιες συνθήκες και υπό το ίδιο περιβάλλον. Εγκλήματα όπως αυτό της Ρόδου ανήκουν στα πιο... "ιδιαζόντως ειδεχθή" που μπορεί να διαπράξει ανθρώπινο ον. Οι δράστες με βάση την ηλικία τους και τα ισχύοντα για τις ποινές είναι πιθανό να βρεθούν εκτός φυλακής πριν καν συμπληρώσουν τα 40 τους χρόνια. Η Ελένη όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα ξαναδεί τους γονείς της, ούτε εκείνοι θα πάρουν πίσω το παιδί τους, επομένως από μόνο του αυτό συνιστά μία αδικία. Θα σας φέρω ένα άλλο παράδειγμα. ο παιδοκτόνος της Κρήτης που έπνιξε πριν από περίπου 20 χρόνια τα τρία ανήλικα αγόρια του και επέφερε ανεπίστρεπτα ψυχικά τραύματα στην διασωθείσα κόρη του, την οποία είχε δέσει στο χειρόφρενο του αυτοκινήτου την ώρα που έπνιγε τα αδέρφια της, είναι πια ελεύθερος στην κοινωνία.  του Μιχάλη Λαγάνη Καθώς ο ρυθμός μεταδοτικότητας του κορωνοϊού στην Ευρώπη και αρκετές άλλες χώρες του πλανήτη που εφάρμοσαν καθολικό lockdown στις μετακινήσεις των ανθρώπων και τη λειτουργία των επιχειρήσεων και τις βιομηχανίας, οι κοινωνίες φαίνεται να μπαίνουν σε μια νέα πραγματικότητα, που σύμφωνα με τις ενδείξεις θα είναι πολύ διαφορετική από αυτή που γνώριζαν έως και πριν από την έξαρση της πανδημίας που έχει στοιχίσει τη ζωή σε περισσότερα από 280.000 άτομα και προσβάλει πάνω από τέσσερα εκατομμύρια. Στη σταδιακή άρση των μέτρων περιορισμού, παρά τις περί του αντιθέτου εισηγήσεις των επιδημιολόγων οι οποίοι κάνουν λόγο για μια πρόωρη και βεβιασμένη απόφαση που μπορεί να έχει ως συνέπεια μια νέα έξαρση κρουσμάτων συμβάλλει η όλο ένα και αυξανόμενη πίεση προς τις κυβερνήσεις να προλάβουν ένα ανεπανόρθωτο πλήγμα στην παγκόσμια οικονομία, που γνωρίζει τη μεγαλύτερη ύφεση στον 21ο αιώνα και μπορεί να συγκριθεί μόνο με το παγκόσμιο οικονομικό κραχ του 1929.  της Μαρίας Σούμπερτ Όσο μεγαλώνουμε ξεχνάμε. Ξεχνάμε πόσο άβολα και αμήχανα νιώθαμε ως παιδιά σε μια καινούργια παρέα, όταν δεν ξέραμε κανέναν, όταν αλλάζαμε περιβάλλον. Δεν ξέρω γιατί ξεχνάμε, είμαι σίγουρη όμως πως υπάρχουν πολλές θεωρίες. Αυτό που πιστεύω εγώ είναι πως η έκπληξή μας και το σοκ που βιώνουμε είναι το ίδιο μεγάλα με τον ενθουσιασμό μας όταν το παιχνίδι πάει καλά, όταν έχουμε τη δυνατότητα να τρέξουμε, να κυλιστούμε στο χώμα και το γρασίδι, να χώσουμε τις πατούσες μας στην άμμο. Ίσως ο εγκέφαλός μας θέλει να κρατήσει μόνο τις θετικές αναμνήσεις.
Αν παρατηρήσουμε όμως τα παιδιά γύρω μας θα δούμε πόσο διστακτικά, ανασφαλή, δυσκολεμένα, περίεργα, πρόθυμα, έτοιμα-να-τα-δώσουν-όλα είναι για μια καλή φιλία. Πόσο θέλουν να ανήκουν στις μαγικές εκείνες μικρές, μεγαλύτερες ή πολύ μικρές ομάδες παιδιών που τρέχουν όλα μαζί, που νιώθουν ασφάλεια και συμπάθεια όλα μαζί. Ίσως για αυτό είναι τόσο θυμωμένα όταν τσακώνονται με τους φίλους τους, τόσο ανήσυχα αν θα τα ξαναβρούμε, τόσο… τόσο… Τόσο πολύ. Αυτή είναι η σωστή λέξη, γιατί τα παιδιά τα ζουν όλα έντονα και πολύ.  της Μαρίας Σούμπερτ Τι είναι ο μπαμπούλας και γιατί τον φοβούνται τα παιδιά; (Και αρκετοί μεγάλοι, έχω να προσθέσω εγώ.)
Θεωρητικά δεν τον έχει δει ποτέ κανείς, άρα κανείς δεν μπορεί να τον περιγράψει. Ή αν κάποιος τον περιγράψει θα ανακαλύψουμε πως αλλάζει συνεχώς μορφές, γιατί κάποιος άλλος τον περιγράφει διαφορετικά. Τι είναι λοιπόν ο μπαμούλας; Είναι το σύνολο των φόβων μας που αποκτούν μορφή και υπόσταση στο σκοτάδι; Είναι το ίδιο το σκοτάδι που πολλές φορές σε πλακώνει; Είναι η απόσταση από τα ζεστά σώματα του μπαμπά και της μαμάς, όπου τίποτα κακό δεν μπορεί να συμβεί; Αν όμως και οι γονείς σου φοβούνται συνεχώς πως θα πάθεις κάτι, είναι να μη φοβάσαι; Και πάλι όμως…Τι είναι αυτό που φοβάσαι; Ας δούμε όμως την ίδια την ιστορία που έγραψαν και εικονογράφησαν ο Benas Berantas και η Vilija Kvieskaite. Σε αυτήν ο Κερασάκης Κοράκης (που όπως καταλαβαίνετε είναι κοράκι) και ο Φουντουκάκης Σκιουράκης (σκιουράκι, φυσικά) κάνουν πιτζάμα πάρτι στο σπίτι του Κερασάκη. Όταν η μπάλα τους φύγει από το παράθυρο μέσα στη νύχτα, οι δύο φίλοι θα βγουν να την αναζητήσουν. Την επόμενη μέρα, φυσικά, όχι εκείνη τη στιγμή –γιατί που ξέρεις, μπορεί να τους την πέσει ο μπαμπούλας. Θα περάσουν τότε από τον Λαγό Μπαμπούλα (απλή συνωνυμία), τον Αρκούδο Μελιμέλη, τις κότες που τριγύριζαν άσκοπα και θα δουν την πορτοκαλί μπάλα στο βάθος του ορίζοντα. Παίρνοντας τον ήλιο που έδυε για μπάλα, οι δύο φίλοι θα απομακρυνθούν από το δάσος, θα περιπλανηθούν, αλλά και θα επιστρέψουν με τη βοήθεια του μπούφου Ηλιαχτίδα. |
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results |
