ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΕΥΤΥΧΙΑ ΗΛΙΑΔΟΥ

της Μαρίας Σούμπερτ

Ποια είναι αυτή η εσωτερική φωνή που πάντα μας υποδεικνύει τι κάνουμε λάθος; Ή πως και λάθος να μην είναι, δεν είναι τέλος πάντων αρκετό; Σε ποιον ανήκει; Είναι δική μας ή έχει το ηχόχρωμα κάποιου κοντινού μας προσώπου;
         
Αυτή η παρεμβατικότητα φαίνεται να απασχολεί την Ευτυχία Ηλιάδου στο παραμύθι της «Ο Ακροβάτης & οι άλλοι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μάρτης. Ήρωας στο βιβλίο αυτό δεν είναι το μικρό αγόρι, ούτε καν ο συνοδός του –επιτρέπεται άραγε να είναι απλώς ένας ακροβάτης; Ηρωίδα στο βιβλίο αυτό είναι η ίδια η συγγραφέας και εικονογράφος, η οποία φαίνεται πως παλεύει με το υπερεγωτικό εκείνο κομμάτι που συνεχώς κρίνει και κριτικάρει την επιλογή της να δώσει στο παιδί έναν ακροβάτη να έχει μαζί του.
         
Είναι όμως αρκετός ένας ακροβάτης; Μήπως καλύτερα να είχε ένα λιοντάρι; Ένα δράκο; Μια μικροσκοπική κουζίνα; Ένα κοχύλι; Ένα σκυλάκι ίσως ή μήπως ο γνωστός σε όλους μας σαλιαμπάλιας; Πραγματικά όμως… Μια μπάλα; Μια κιθάρα;
         
Μοιάζει σα να μην μπορεί αυτή η εσωτερική –ή εξωτερική- φωνή να ικανοποιηθεί με τίποτα. Και παρ’ ότι η δημιουργός προσπαθεί συνεχώς να φανεί αρκετά καλή απέναντί της, το αποτέλεσμα είναι η φωνή να κουραστεί και να τα παρατήσει.
         
Στην περίπτωση του αγοριού και του ακροβάτη, η έκβαση αυτή είναι η καλύτερη δυνατή. Το υπερεγωτικό κομμάτι επιτέλους σιωπά και η δημιουργία μπορεί να συνεχιστεί απρόσκοπτα. Ποια είναι όμως αυτή η εσωτερική φωνή που ορίζει τι είναι αρκετά καλό για εμάς και τι όχι; Είναι μια μητέρα που συνεχώς κριτικάρει; Ένας πατέρας ή ένας δάσκαλος; Είναι σίγουρα ένα πρόσωπο επιρροής, ένα πρόσωπο το οποίο το ίδιο το παιδί έχει ανάγκη να ικανοποιήσει για να πάρει την αποδοχή του –και το πρόσωπο αυτό μοιάζει το ίδιο το παιδί να το εσωτερικεύει μεγαλώνοντας έτσι ώστε να πρέπει συνεχώς να το ικανοποιεί άσχετα με τις επιλογές που θα κάνει.
         
Σε αυτές τις περιπτώσεις –και για αναγνώστες ασχέτου ηλικίας- ο Ακροβάτης της Ευτυχίας Ηλιάδου έρχεται να μας προτείνει πως ακόμα και εκείνοι που μόνο κριτικάρουν κάποια στιγμή θα κουραστούν και θα σταματήσουν και τότε θα μπορέσει και πάλι να αναβλύσει από μέσα μας η δημιουργικότητα.
         
Για αυτό άλλωστε την προσεγγίσαμε και εμείς και της ζητήσαμε να μας πει αν κι εμείς τα είπαμε καλά, αλλά και να προσθέσει όσα εμείς δεν ξέρουμε για το πώς ξεκίνησε να γράφει, τι την εμπνέει, αλλά και τι συμβαίνει πια μπροστά σε μια λευκή σελίδα!

«Μια περίοδος της ζωής μου με έντονες στιγμές και πολλές γλυκόπικρες αναμνήσεις είναι το καλοκαίρι που ήμουν 8 χρονών και βρισκόμουν στο νοσοκομείο. Είχα σπάσει το πόδι μου και το χέρι μου και είχα γεμίσει πληγές σε όλο μου το σώμα εξαιτίας ενός τροχαίου ατυχήματος. Όμως ήμουν τυχερή. Όχι μόνο που οριακά γλίτωσα, αλλά επειδή είχα σπάσει το αριστερό μου χέρι και έτσι μπορούσα να ζωγραφίζω ασταμάτητα.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αγαπούσα τη ζωγραφική, ήταν το καταφύγιό μου. Μεγαλώνοντας, όμως, έκρινα ότι δεν ήμουν αρκετά καλή, παρόλο που όλοι γύρω μου έλεγαν το αντίθετο. Άρχισα να κρύβω σιγά σιγά ένα κομμάτι του εαυτού μου, αυτό που ήθελε να σχεδιάζει και να διηγείται ιστορίες. Επικεντρώθηκα σε άλλους τομείς και ακολούθησα θετικές σπουδές, γιατί ένιωθα ότι τα πήγαινα αρκετά καλά εκεί, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και χωρίς να πρέπει να ρισκάρω δείχνοντας κάτι περισσότερο από μενα. Αλλά πολύ σύντομα ένιωθα θλίψη για το μονοπάτι που είχα επιλέξει και ένιωθα παγιδευμένη από τις αποφάσεις που είχα πάρει.

Έφερα τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Εγκατέλειψα δουλειά, πόλη και μετακόμισα στην Άνδρο. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη γραφιστική και ήταν δύσκολη η αρχή. Έφαγα τα μούτρα μου, αλλά δεν παραιτήθηκα. Δούλεψα σκληρά και προσπάθησα να εξελιχθώ γρήγορα.

Ταυτόχρονα ένιωθα την ανάγκη να γράψω ένα παραμύθι. Τα χρόνια που δούλεψα σε σχολείο, ο σκύλος μου και η μοναξιά του νησιού είναι κάποια από αυτά που συνετέλεσαν να γράψω το «Έι! Ψιτ!». Τότε βρέθηκα αντιμέτωπη με τον μεγαλύτερο μου φόβο. Αν δεν αρέσει το παραμύθι μου ή ακόμη χειρότερα, αν κάποιοι το κορόιδευαν; Θα ήταν σαν να κορόιδευαν εμένα, μια πολύ ευαίσθητη και τρωτή πλευρά μου. Αλλά το ξεπέρασα και αυτό και δέχτηκα να αντιμετωπίσω όλες τις επιπτώσεις, ώστε να φτάσω πιο κοντά στον στόχο μου. Να σχεδιάζω και να διηγούμαι.

Κάπως έτσι μπήκα στον χώρο του βιβλίου και ακολούθησαν πολλά θαυμάσια πράγματα. Όταν προστέθηκε στην παρέα μας ο Βίκτωρας όλοι μαζί μετακόμισαμε στη Σύρο. Όσο ήταν πολύ μικρούλης, ενώ τον θήλαζα είχα την ευκαιρία να διαβάσω πολλά βιβλία, να σχεδιάσω, να σκεφτώ και να γράψω. Προέκυψαν διάφορες ιστορίες. Μετά από κριτική που άσκησε ο σύντροφός μου σε κάποια από τις ιστορίες μου γεννήθηκε η ιδέα για το θέμα του παραμυθιού ο «Ακροβάτης & οι άλλοι». Πρόκειται για ένα θέμα που με απασχολεί συχνά, επειδή όταν σχεδιάζω αντιμετωπίζω ασαφή προβλήματα στα οποία υπάρχουν πολλές διαφορετικές επιλογές και άπειρες πιθανές λύσεις, κυρίως βάσει αυθαίρετων και υποκειμενικών προτιμήσεων.

Ασαφή προβλήματα καλούνται όλοι να λύσουν στην καθημερινότητά τους. Ενώ κάποιοι είναι κάθετοι στις αποφάσεις τους, άλλοι αμφιταλαντεύονται και ακούνε τη γνώμη κάποιου άλλου. Κάπως έτσι και στο παραμύθι αυτό ο δημιουργός δεν είναι σίγουρος για την αρχική επιλογή του και εξετάζει διάφορα ενδεχόμενα. «Να είναι ένας ακροβάτης ο χαρακτήρας που θα συντροφεύει το αγόρι ή ένα λιοντάρι, ή ένας δράκος, ή μήπως μια κουζίνα; Να δημιουργήσω έναν περίεργο και πρωτότυπο χαρακτήρα ή να επιλέξω κάτι οικείο σε ένα παιδί; Και η ιστορία; Πόσες επιλογές υπάρχουν για να φτιαχτεί μια ιστορία;» Όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια λευκή σελίδα, όλα είναι πιθανά!»
​

​ 

Ευτυχία Ηλιάδου

Ο Ακροβάτης
& οι άλλοι

Εκδόσεις Μάρτης

ISBN: 978-618-84312-3-2
Τιμή: 13,90€

---