ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΡΩΤΗΣΕ;

της Μαρίας Σούμπερτ

Όλοι περιμένουμε το ενδεχόμενο το παιδί μας να μην θέλει να πάει σχολείο. Όλοι έχουμε ένα μικρό κουτάκι μέσα μας, το οποίο ανησυχεί και αγχώνεται για το πώς θα είναι αυτή η πρώτη μέρα στο σχολείο, η πρώτη περίοδος της προσαρμογής. Κάπου μέσα μας θυμόμαστε ίσως την δική μας πρώτη μέρα στο σχολείο. Κλαίγαμε γαντζωμένοι πάνω στη μαμά που προσπαθούσε διακριτικά και ευγενικά να μας απαγκιστρώσει από πάνω της. Σαν τεράστια ζωντανά χταπόδια κρεμόμασταν από τον λαιμό και τα πόδια της, δεν θέλαμε να την αφήσουμε να φύγει. Γιατί αν φύγει η μαμά, εμείς τι θα κάναμε; Πώς θα επιβιώναμε στο ξένο και εχθρικό περιβάλλον;
Και η μαμά με ένα ευγενικό χαμόγελο, τραβούσε λίγο παραπάνω το χέρι, γαργαλούσε λίγο στην πατούσα και το χταπόδι ξεκολλούσε. Μας κοιτούσαν όλοι. Η μαμά χαμογελούσε ευγενικά, έπρεπε κι εκείνη να πείσει πως είναι καλή μαμά –μεγάλος ο ανταγωνισμός στην αυλή του σχολείου- και μας παρέδιδε στη δασκάλα. Γυρνούσε την πλάτη και απομακρυνόταν. Εμείς τότε αρχίζαμε ένα υστερικό κλάμα. Η μαμά έβγαινε από την πύλη, χανόταν στη γωνία. Το κλάμα σταματούσε απότομα. Μπαίναμε τρέχοντας στην τάξη. Είχαμε πολλά να κάνουμε, παιχνίδια να παίξουμε, πράγματα να μάθουμε, φίλους να γνωρίσουμε. Γιατί το κλάμα μας δεν ήταν επειδή δεν θέλαμε να πάμε σχολείο. Ήταν για να μη νομίζει η μαμά πως δεν θα μας λείψει. Και για να έχει και λίγες τύψεις ίσως που μας άφησε. Άρα θα είναι λίγο πιο ανεκτική το μεσημέρι που θα μας μαζέψει. Αν γυρνάει και βράδυ, ακόμα καλύτερα. Θα μας κάνει όλα τα χατίρια.
Κάπως έτσι συνοψίζεται με τρόπο χιουμοριστικό η σχέση μητέρας – παιδιού όταν αρχίζει το σχολείο. Και πρόκειται για μια δύσκολη περίοδο. Τότε που αρχίζει να αποκτάει μια δική του παράλληλη ζωή, αποκομμένο από τη μαμά. Και ενώ ο πρώτος επίπονος συναισθηματικά αποχωρισμός του παιδιού από τη μαμά είναι μετά τη γέννα, το σταμάτημα του θηλασμού, για τη μαμά ο πρώτος επίπονος χωρισμός είναι ίσως του σχολείου. Εκεί που δεν έχει τον έλεγχο για την καθημερινότητα του παιδιού. Που εκείνο κάνει δικούς του φίλους, αναπτύσσει τις δικές του επιθυμίες και κάνει τις δικές του επιλογές.
Την ιστορία αυτή αφηγείται από την ανάστροφη ο Rex Adam κάνοντας ήρωα του βιβλίου του το ίδιο το σχολείο. Το σχολείο που πρέπει να αποχωριστεί τον επιστάτη του, με τον οποίο νιώθει ασφάλεια, για να υποδεχτεί ένα σωρό φασαριόζικα παιδάκια που άλλα φωνάζουν, άλλα χοροπηδάνε πάνω του, άλλα το μισούνε και άλλα απλά το φοβούνται. Έτσι θα περάσει την πρώτη του μέρα ως σχολείο μέρα, μέσα στο φόβο και την ενόχληση, για να συνειδητοποιήσει στο τέλος πως δεν ήταν και τόσο τρομακτικό και άσχημο να είναι γεμάτο παιδιά. Όπως και τα παιδιά ανακαλύπτουν πως μπορούν να ζήσουν λίγες ώρες και μακριά από τη μαμά.


Rex Adam
«Το σχολείο πάει σχολείο»
Εικονογράφηση: Robinson Christian
Μετάφραση - Απόδοση: Αντώνης Παπαθεοδούλου
Εκδόσεις Παπαδόπουλος