ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΑΝΤΙΟΠΗ ΦΡΑΝΤΖΗ

της Μαρίας Σούμπερτ

Αν με ρωτήσει κανείς τις αναμνήσεις μου από τους δασκάλους και τους καθηγητές στο σχολείο, αλλά και από την ίδια την διαδικασία της εκπαίδευσης θα ήμουν υποχρεωμένη να μιλήσω αμφίθυμα. Θυμάμαι τον κύριο Κώστα που μας αγαπούσε στην Ε’ και Στ’ Δημοτικού, αλλά και τον κύριο Κοτζιά στην Δ’ Δημοτικού που έφτυνε στους διαδρόμους και ζητούσε από τον καλύτερο μαθητή της τάξης να του φέρει οινόπνευμα να καθαρίσει τη φαλάκρα του. Θυμάμαι τον κύριο Κώστα που μας έλεγε πως δεν χρειάζεται να ζητάμε άδεια για την τουαλέτα (αρκεί να μην φεύγουμε όλοι μαζί) και μας έφερνε κέικ καρότο για τη γιορτή του –που είχε φτιάξει ο ίδιος-, ενώ μας αφηγούνταν ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια στο Γιοχάνεσμπουργκ. Ο κύριος Κοτζιάς από την άλλη την ώρα της μουσικής μας μάθαινε απολυτίκια. Δεν είναι άλλωστε περίεργο που ο ένας μας είχε συστηθεί με το μικρό του και ο άλλος με το επώνυμο.

Η ίδια αμφιθυμία υπάρχει μέσα μου και για τα χρόνια του Γυμνασίου και Λυκείου, όχι μόνο όσο αφορά τα πρόσωπα, αλλά και τις εκπαιδευτικές διαδικασίες.
         
Θεωρώ πως στην χώρα μας το εκπαιδευτικό σύστημα έχει παρακμάσει και εύκολα παρασύρεται ένας εκπαιδευτικός στο να γίνει απλώς διεκπεραιωτής της ύλης που επιβάλει το Υπουργείο. Από την άλλη, ξεπηδούν συνεχώς άνθρωποι με έμπνευση, ιδέες και δημιουργικότητα, ανοιχτοί σε νέες προσπάθειες και εμπειρίες, που αναζητούν διάφορους τρόπους να εκφράσουν το δικό τους όραμα για το τι θα πει σχολείο. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι και η Αντιόπη Φραντζή, η συγγραφέας της σειράς "Μαθητικά Κατορθώματα", η οποία ονειρεύεται ένα διαφορετικό σχολείο. 
 
«Από μικρή μου άρεσε το διάβασμα. Ήμουν αυτό που λέμε βιβλιοφάγος. Μου άρεσε να μπαίνω μέσα στις ιστορίες και να δοκιμάζω ρόλους. Καμιά φορά έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται με τον τρόπο των ηρώων. Όπως πολλοί άλλοι έγραφα τις σκέψεις μου, ποιήματα και μικρά διηγήματα που τα μοιραζόμουν με φίλους.

Σπούδασα αρχικά στη Νομική, αλλά η δικηγορία δεν μου πήγαινε καθόλου. Έγινα λοιπόν δασκάλα και ευγνωμονώ τους φίλους που με παρότρυναν τότε να κάνω την αλλαγή. Η εκπαίδευση γρήγορα έγινε για μένα μια μεγάλη αγάπη και ένα βάσανο συγχρόνως. Γιατί είναι ζόρικο να προσπαθείς να κάνεις πραγματικότητα τις θεωρίες και τις προσδοκίες σου.
Έτσι κάπως άρχισα να γράφω επισήμως και να εκδίδονται τα βιβλία μου. Στην αρχή κυρίως εκπαιδευτικά βιβλία και στη συνέχεια ιστορίες για παιδιά. Μου φαίνεται ο καλύτερος τρόπος να μιλήσεις για αυτά που πιστεύεις, να παροτρύνεις και να παρηγορήσεις.

Έτσι ξεκίνησε και η ιδέα της σειράς ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ που φέτος κυκλοφόρησε το τρίτο της βιβλίο «Ουφ, ξελευθερία!». Μέσα από τις ιστορίες μου θέλω να επικοινωνήσω το σχολείο που αγαπώ και επιθυμώ, να μιλήσω για τα κατορθώματα παιδιών και εκπαιδευτικών, να προτείνω μια ματιά πάνω στα πράγματα λίγο διαφορετική. Μου την έδινε που στις περισσότερες ιστορίες οι δάσκαλοι είναι άχαρες και καταπιεστικές φιγούρες, μου την έδινε που τα παιδιά ασφυκτιούσαν, μου την έδινε που η λύση ήταν κάπου «αλλού». Έχω συναντήσει υπέροχους δασκάλους και δασκάλες και καταπληκτικά παιδιά που σε γοητεύουν με τη σκέψη και τα καμώματά τους.

Έμπνευσή μου είναι βέβαια και ο γιος μου, που η εμπειρία του μεγαλώματός του με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Λυπάμαι όταν βλέπω γονείς που χάνουν αυτή την εμπειρία μέσα από το άγχος και τα προβλήματα της καθημερινότητας. Όμως αυτά δεν τελειώνουν ποτέ, οπότε χρειάζεται να στεκόμαστε κάπου κάπου και να βλέπουμε τι έχουμε δίπλα μας. Κυρίως ποιους έχουμε δίπλα μας.

Στα βιβλία μου, φιλοδοξώ με χιούμορ και απλό τρόπο να μιλήσω για την έννοια του προσώπου, για τους τρόπους που σχετιζόμαστε μεταξύ μας. Ακόμα ελπίζω να μεταδώσω κάτι από την αγάπη μου για τη γλώσσα, τη λογοτεχνία και τις τέχνες. Να γίνω ένας καθρέφτης για μια λίγο πιο στραβή ματιά στα πράγματα. Άλλωστε, χάρη στον εικονογράφο της σειράς, τον αγαπημένο και εμπνευσμένο Νίκο Γιαννόπουλο απόκτησα καινούργια παιδιά, τη Νεφέλη, τον Ιάσονα και τον Ορέστη που περιμένουν να γίνουν πεντάδα! Αρκεί να καταφέρω να αποφασίσω ποιος ή ποια θα είναι ο/η επόμενος/η ήρωας/ηρωίδα!!!»
 
Αντιόπη Φραντζή