 η Μαρία Σούμπερτ παρουσιάζει τον Εικονογράφο του Μήνα «Την ημέρα που τα παράτησα, ήρθε το "ναι"». Πρώτη ημέρα του νέου χρόνου, ενός χρόνου φορτωμένου προσδοκίες και ελπίδες πως όλα όσα μας πήρε βίαια το 2020 να μας τα δώσει πίσω το 2021 –ή τουλάχιστον κάπως να είναι πιο ευγενικό και τρυφερό μαζί μας. Στην αυγή του νέου αυτού έτους το ΘΕΑΘΗΝΑΙ φιλοξενεί τον εικονογράφο Νίκο Γιαννόπουλο, τον οποίο συναντήσαμε και τον Δεκέμβρη μέσα από τα βιβλία που εικονογράφησε «Ο δράκος Μπουρμπουλήθρας σώζει την Πρωτοχρονιά», αλλά και τη διασκευή της «Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας» (και τα δύο στις εκδόσεις Μίνωας).
Διαβάζοντας λοιπόν για τον Νίκο Γιαννόπουλο ανακαλύψαμε πως έχει βραβευτεί στο εξωτερικό, πως –ευτυχώς για τον ίδιο- έχει πολύ καλή εικόνα του πως λειτουργεί το σύστημα των βραβείων στον ελληνικό εκδοτικό χώρο, αλλά και πως εντέλει κατάφερε να κάνει αυτό που οι περισσότεροι ονειρεύονται: αλλαγή καριέρας και το χόμπι του επάγγελμα. Ο Γενάρης του 2021 είναι αφιερωμένος σε αυτόν. Γ.Ι. Μπαμπασάκης «Η Κοκό στην Κοπεγχάγη. Το Μυθιστόρημα της Μεταπολίτευσης» από τις Εκδόσεις Νήσος4/1/2021  γράφει ο Alex Ηλιάδης Πριν ξεκινήσω με το κείμενο, να πως τις ευχές μου, για καλό ποδαρικό.
Καλή, υγιή και ήρεμη χρονιά να έχουμε όλοι μας. Ελπίζω το 2020 να ήταν μία (κακή) παρένθεση, σε ό,τι αφορά τα όσα έχουμε κερδίσει και έχουν να κάνουν με τη ζωή μας. Είπα και σε προηγούμενη «συνάντησή» μας εδώ στο Θεαθήναι, πως η μουσική, το θέατρο και ό,τι έχει να κάνει με τον Πολιτισμό, σύμφωνα πάντα με την προσωπική μου άποψη, έχουν πολύ μεγάλη σημασία για την καλή λειτουργία της ψυχής όλου του κόσμου. Από ό,τι φαίνεται βέβαια, η καλή ψυχολογία μας δεν έχει και πολλή σημασία για όσους κινούν τα νήματα και παίρνουν αποφάσεις. Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω τον Χρήστο Σούτο και τη Λίλα Παπαπάσχου για την ευκαιρία που μου έδωσαν να σας μιλήσω μέσω αυτής της στήλης για την αγάπη μου για τη μουσική, αλλά και για την ελευθερία που μου δίνουν, για να το κάνω όπως νιώθω.  γράφει η Μάριον Καφετζοπούλου Μία νέα Χρονιά μόλις ανέτειλε. Ιχνηλατώντας τη δυναμική της πανδημίας που μας περιέβαλλε σε επίπεδο παγκόσμιο, νιώθω πως όλοι βιώσαμε πράγματα εντελώς πρωτόγνωρα...Το πάγωμα του χρόνου... οι απώλειες των ανθρώπων που έφυγαν, η πτώση της οικονομικής ροής, η αγωνία για ένα υγιέστερο αύριο. Πεδία που μας σημάδεψαν...
 Το τελευταίο editorial του χρόνου από τη Λίλα Παπαπάσχου & τον Χρήστο Σούτο Τη χρονιά που άλλαξε τον κόσμο έτσι όπως τον ξέραμε. Τι ήταν για την ανθρωπότητα το 2020; Η απάντηση της φύσης στην ανθρώπινη ματαιοδοξία; Ένα δίσεκτο έτος που επιβεβαίωσε τη φήμη του; Ένας χρόνος από τον οποίο θα βγούμε όλοι, λαβωμένοι μεν, αλλά πιο δυνατοί; Μια ακόμα μαύρη σελίδα στο μεγάλο βιβλίο της Ιστορίας; Ή μήπως η αναπόφευκτη συνέπεια του υπερπληθυσμού και της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος;
γράφει η Μαρία Σούμπερτ Το 2020 τελειώνει. Μια χρονιά που πέρασε σα να μην πέρασε, γρήγορα και τρομακτικά αργά, σε επαφή αλλά μέσα από απόσταση. Το διαδίκτυο έχει γίνει ο χώρος εργασίας, συνάντησης και επικοινωνίας, ενώ ο κόσμος πλέον δεν χωρίζεται βάση των πολιτικών του πεποιθήσεων, αλλά στους πολίτες που τηρούν τα μέτρα προστασίας (το κατά δύναμιν) και τους αρνητές της πανδημίας.
Η αργοπορία πλέον δεν οφείλεται στην κίνηση, αλλά στο ότι κάποιος έχει προβλήματα με το δίκτυό του. Μαθητές δεν παραδίδουν εργασίες, γιατί δεν έχουν καλό ίντερνετ, ενώ αντί να χαζεύουν στην τάξη, κλείνουν πλέον κάμερες και μικρόφωνα και χαζεύουν στο δωμάτιό τους. Οι Ανώτερες Δραματικές Σχολές ενώνονται και θέτουν στο Υπουργείο Πολιτισμού σειρά προτάσεων28/12/2020  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Δύσκολο πράγμα οι σχέσεις. Κυρίως όταν ο άλλος ή η άλλη δεν μας μοιάζουν. Αν για παράδειγμα είναι πολυλογάδες, ενώ εμείς δυσκολευόμαστε να πούμε μια λέξη. Ή αν έχουν πάντα κέφι, ενώ εμείς είμαστε…πώς να το πω…λίγο αντικοινωνικοί. Α, ναι! Ή αν έχουν μονίμως όρεξη για βόλτα και παρέα, ενώ εμείς θέλουμε να απολαύσουμε την μοναξιά μας.
Σαν τον Αρκούδο.  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Παραδοσιακά η οικογένεια είναι το σύστημα εκείνο στο οποίο δύο άτομα συνδέονται σε κοινωνικό επίπεδο μέσω του γάμου και αποκτούν παιδιά. Ακόμα πιο παραδοσιακά η οικογένεια συμπεριλαμβάνει και τις προηγούμενες γενιές των δύο αυτών ατόμων –τα οποία σε πολλές κοινωνίες ακόμα δεν είναι και τα δύο ενήλικα-, ζώντας όλοι μαζί σε μια διαγενεακά διευρυμένη οικογενειακή κατάσταση. Η κλασική ελληνική για παράδειγμα οικογένεια αποτελείται από τον πατέρα, τη μητέρα (η τοποθέτηση των ρόλων δεν είναι τυχαία) και τα παιδιά. Δύο κόμμα κάτι παιδιά αντιστοιχούν σε κάθε οικογένεια. Αν και τα τελευταία χρόνια, τα μοναχοπαίδια δείχνουν για λόγους καθαρά οικονομικο-κοινωνικούς να υπερτερούν.
 γράφει ο Alex Ηλιάδης Που και που με πιάνουν κάτι άγχη σε σχέση με αυτά που γράφω. Να μην κολλάω. Με πιάνω να λέω στον εαυτό μου «μη γράφεις μόνο για ξένη μουσική, θα μας γιουχάρουν». Όπως θα έχετε καταλάβει, δε με συγκινεί ιδιαίτερα η σημερινή λαϊκή μουσική και από ό,τι έχω καταλάβει (ευτυχώς), δεν είναι μέρος του content που θέλουν οι άνθρωποι του site.
|
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results |
