«Ιστορία χωρίς όνομα»- 2ος χρόνος από 21 Οκτωβρίου επιστρέφει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης20/10/2020
0 Comments
 γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που συναντά κανείς δουλεύοντας ψυχοθεραπευτικά με ενήλικες είναι η δυσκολία τους να εκφράσουν τα συναισθήματά τους –καταρχάς είναι η δυσκολία να συνδέσουν το συναίσθημα που ονοματίζουν με αυτό που πραγματικά νιώθουν εκείνη την ώρα, αλλά και την αντίδρασή τους σε αυτό. Συχνά επομένως συναντάμε ενήλικες που δηλώνουν θυμωμένοι όταν είναι φοβισμένοι, χαρούμενοι ενώ βρίσκονται σε βαθιά κατάθλιψη, φοβισμένοι όταν νιώθουν ευτυχισμένοι. Αυτό φυσικά ξεκινάει ήδη από τα παιδικά χρόνια, από τον τρόπο με τον οποίο εκφραζόταν το συναίσθημα στην πατρική τους οικογένεια, από το κατά πόσο το συναίσθημα κυκλοφορούσε ή «κολλούσε» σε κάποια σχέση, από το αν επιτρεπόταν να νιώσει κανείς ένα συγκεκριμένο συναίσθημα.
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ: Ηρόδοτος Η ναυμαχία της Σαλαμίνας Κεντρική Σκηνή Σάββατο 31 Οκτωβρίου19/10/2020  γράφει ο Χρήστος Σούτος Στις 18 Οκτωβρίου του 1920 γεννήθηκε η Μελίνα Μερκούρη. Πολλοί την χαρακτηρίζουν ως την τελευταία Ελληνίδα θεά, ως την μεγαλύτερη Ελληνίδα σταρ, ως μία από τις πιο αναγνωρίσιμες Ελληνίδες στο εξωτερικό, ως την μακροβιότερη και σπουδαιότερη Υπουργό Πολιτισμού.
Αποτελεί κοινή πεποίθηση πως είναι όλα τα παραπάνω και κάτι ακόμα. Η εικόνα της αντανακλά την ίδια την Ελλάδα. Η Μελίνα ήταν προσωπικότητα που ακτινοβολούσε, που έδινε λάμψη σε ότι άγγιζε, που επισκίαζε όποιον βρισκόταν δίπλα της όσο μεγάλος και αν ήταν αυτός. Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την γέννηση της και το Υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο η ίδια τίμησε για πολλά χρόνια, ανακήρυξε το 2020 ως έτος Μελίνας Μερκούρη.  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Τον αγαπώ. Αυτό τον πιτσιρικά τον αγαπώ. Για το ζωγραφισμένο μουστάκι του. Για τις ιδέες του. Μην με παρεξηγείτε. Αν ήμουν η μαμά του, μάλλον θα κατέληγα με λεξοτανίλ και νοσηλεία. Αλλά από απόσταση τον αγαπώ. Αν και για να είμαστε ειλικρινείς…Ποια απόσταση; Η δική της ντουλάπα είναι ζωγραφισμένη, κάτω από τον πίνακα στο σαλόνι αχνοφέγγει ακόμα η κηρομπογιά στον τοίχο, το στιλό από το διάδρομο δεν έφυγε ποτέ, ούτε το παιδικό μανό από τα σεντόνια και τις κουρτίνες. Εντάξει, τους αγαπώ και τους δύο. Και σχεδόν λυπάμαι που η φάση αυτή θα περάσει, που οι καταστροφές θα μειωθούν, που η δημιουργικότητα θα περιοριστεί σε γνωσιακού τύπου επιλογές. Που δεν θα είναι τόσο ενδιαφέρον να χύσει ένα μπιτόνι σαπούνι στη μοκέτα της για να καθαρίσει ένα ψιχουλάκι και να με βοηθήσει –τρεις μέρες έκανα να συνέλθω!
«Το ποτάμι που ήθελε να γυρίσει πίσω» Παιδικό μουσικό παραμύθι στο Open Plan του Φεστιβάλ Αθηνών16/10/2020  γράφει η Μαρία Σούμπερτ Ένα μωρό επιβιώνει από ένα ναυάγιο επιπλέοντας μέσα σε μία θήκη τσέλο. Ένας Άγγλος κύριος που δεν ξεχνάει ποτέ την ομπρέλα του –αν μη τι άλλο έχει εξαίρετους τρόπους- αναλαμβάνει να το μεγαλώσει, παρ’ ότι η κυρία από την Υπηρεσία Προστασίας Παιδιών δεν φαίνεται καθόλου ευχαριστημένη με αυτή την εξέλιξη. Το μικρό κορίτσι λοιπόν θα μεγαλώσει, θα φοράει παντελόνια, δεν θα ξεχωρίζει τα αγορίστικα από τα κοριτσίστικα πουκάμισα (γιατί όπως όλοι ξέρουμε διαφέρουν στο πώς και από πού κουμπώνουν), θα είναι ατημέλητο (αλλά με τα πιο λαμπερά μάτια και τα πιο αστραφτερά παπούτσια) και θα χρειαστεί να πάει στο ορφανοτροφείο. Γιατί;
|
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results |
